85

HET BUREAU AAN 77TH STREET, LOS ANGELES

Mitzi zet twee bekers zwarte koffie op het bureau van Tyler Carter. ‘Ik dacht dat je geen melk of suiker had.’

      ‘Dat dacht je goed.’ Hij neemt de beker die het dichtst bij hem staat. ‘Matthews heeft goede dingen over je gezegd.’

      Mitzi ziet dat als een poging om het ijs te breken. ‘Leuk om te weten. Heeft hij nog iets gezegd over opslag, promotie of vervroegd pensioen?’

      Carter glimlacht bijna. ‘Niet dat ik gehoord heb. Het komt erg ongelegen dat Jordan ziek is.’

      ‘Voor hem of voor jou?’

      ‘Voor allebei. Ik ben niet zo gevoelloos als ik lijk. Hij mag dan een zuiplap zijn, maar hij was een betere diender dan de meeste. Jay heeft zich honderd procent van de tijd honderd procent ingezet. Het punt is dat onze moordenaar nu toe zou moeten slaan. Al toe hád moeten slaan.’

      ‘Je weet dat ik nog steeds bezig ben met de zaak Tamara Jacobs?’

      ‘Dat zei Matthews. Zo te horen is de moordenaar iemand van buiten de stad. Als jij me hierbij helpt – werkelijk helpt – zal ik je mensen en denkvermogen geven om jouw zaak op te lossen.’

      ‘Afgesproken.’

      Carter pakt een stapel geelbruine dossiermappen die achter hem ligt. ‘Sporenonderzoek, psychologische profielen en patroonanalyse met betrekking tot de Sluiper. Lees het en laat het op je inwerken.’

      ‘Jij zei dat hij al hád moeten toeslaan.’

      ‘Het patroon van zijn moorden is afgenomen van negen tot zes maanden, en toen werd het drie. Twaalf weken lang is het bij twee moorden gebleven, toen hadden we er vorige maand nog een en nog maar twaalf dagen geleden nog een.’

      ‘Hij escaleert.’

      ‘Hij weet het waarschijnlijk niet, denkt waarschijnlijk dat hij alles onder controle heeft en voelt zich machtiger dan ooit.’

      ‘Maar dat is niet zo?’

      ‘Heb jij ooit eerder een seriemoordenaar bij de hand gehad?’

      Ze schudt haar hoofd. ‘Wel een dubbele moord, maar daarbij waren ze allebei op hetzelfde moment vermoord. Twee serieverkrachtingen. Eentje waarbij die klootzak er meer dan twaalf op zijn geweten had.’

      ‘Dat is hetzelfde en toch ook weer niet, Bij verkrachting gaat het doorgaans om macht en seksualiteit, gaat de dader dikwijls te ver om zijn slachtoffer te beheersen – touwen, boeien, verbale bedreigingen, en het lichaam van het slachtoffer kan sporen van razernij vertonen. Een seriemoord kan van alles zijn. Onze dader is niet seksueel gedreven en er is geen sprake van razernij.’

      ‘Is het dan niet seksueel om een vrouw ’s nachts in haar eigen bed te belagen?’

      Carter knikt naar de dossiers die hij haar net heeft gegeven. ‘Dit gesprek heeft op dit moment geen zin – je bent niet voldoende op de hoogte. Lees de profielen, dan praten we verder.’

      Ze glimlacht veelbetekenend. ‘Kom op, je houdt iets achter. Als je honderd procent medewerking wil, dan moet je me ook honderd procent informatie geven.’

      Hij neemt haar taxerend op. Ze lijkt net zo slim als Matthews had gezegd. ‘Oké, maar luister, dit is niet algemeen bekend. Als de Sluiper zijn slachtoffers doodt, kleedt hij ze uit, legt ze op de vloer en bedekt ze.’

      ‘Waarmee?’

      ‘Hij haalt een laken van het bed, wikkelt ze daarmee van top tot teen in, plooit het laken aan de achterkant van de schedel en tilt hun voeten op. Ze zien eruit of ze in een lijkwade zijn gehuld.’