55

KANTOOR VAN DE LIJKSCHOUWER, LOS ANGELES

Het telefoontje verrast Amy Chang.

      Het is een lange dag geweest en ze heeft net haar handen afgeschrobd na een dodelijk verkeersongeval. Haar secretaresse zegt dat Mitzi Fallon in haar kantoor zit te wachten. Ze kijkt even op haar horloge – het is bijna halfzeven. Ze vraagt zich af wat haar vriendin zo laat nog wil en waarom ze niet heeft gebeld om te zeggen dat ze kwam. De twee vrouwen kennen elkaar al lang. Mitzi was belast met de eerste zaak die Amy behandelde en sindsdien zijn ze goed bevriend geraakt. Een vriendschap die gebaseerd is op beroepsmatig respect en gedeelde waarden.

      De inspecteur zit op een kunststofstoel en zit met gefronste wenkbrauwen naar haar telefoon te kijken als Amy binnenkomt en een jasje over haar schouders trekt. ‘En, inspecteur Fallon, waaraan heb ik dit onverwachte genoegen te danken?’

      Mitzi kijkt op. Zo te zien heeft haar slechte nieuws het mortuarium nog niet bereikt. ‘Ik kwam gewoon even langs. De meiden logeren na voetbal bij een vriendin – ik hoorde net dat ze met twee-nul hebben gewonnen. Ik hoopte dat je tijd had om wat te drinken of een hapje te eten?’

      Amy’s gezicht klaart op. ‘Dat klinkt allebei goed.’

      ‘Nou, dan allebei. Ik trakteer.’

      Ze knikt naar de glazen wanden van haar kantoor. ‘Geef me een minuut. Ik moet wat werk meenemen.’

      Een paar minuten later lopen ze arm in arm naar buiten, en hoewel ze over koetjes en kalfjes praten, weet ze dat er iets mis is. Maar ze zegt niets. Mitzi zal het haar zelf wel vertellen als ze zo ver is. Ze rijden elk in hun eigen auto naar Amy’s favoriete Aziatisch-Cubaanse eetgelegenheid, eerder een bistro dan een echt net restaurant met gesteven tafellakens. Hij heeft warme houten vloeren en wanden en ze vinden het allebei prettig dat de serveersters echte serveersters zijn en geen would-be actrices.

      Na een paar margarita’s en een entree van tunapica met komkommersalade legt Mitzi haar vork neer en stort ze haar hart uit. ‘Alfie en ik hebben ruzie gehad. Slaande ruzie.’ Ze draait haar gezicht, zodat Amy de blauwe plek onder de camouflagecrème kan zien.

      De pathologe houdt op met eten.

      ‘Ik heb hem eruit gegooid. Toen hij terugkwam, heb ik de politie gebeld en hem laten oppakken.’ Mitzi slaat de rest van haar cocktail achterover. ‘Volgens mij moet ik hier meer van hebben.’

      Amy is geschokt. ‘Hoe lang is dit al aan de gang?’

      ‘Jeetje. Hoe lang wel niet?’ Ze trekt de aandacht van de serveerster. ‘Nog twee perzikmargarita’s, alsjeblieft – van die grote.’ Ze wacht tot de serveerster vertrokken is. ‘Met tussenpozen slaat hij me al zo’n tien jaar.’ De schaamte komt met terugwerkende kracht opzetten.

      ‘O, Mitz, wat spijt me dat.’ Amy reikt over de tafel en legt teder haar hand op haar arm. ‘Je hebt er goed aan gedaan.’

      ‘Ik weet het. Ik had het al jaren geleden moeten doen.’

      ‘Maar zo simpel is het nooit – met de meiden en zo.’

      ‘Nee. Grappig, je hoort over huiselijk geweld en zegt, dat zal mij nooit overkomen. Geen man zou zijn hand tegen mij durven opheffen. Maar het is anders als hij het wel doet. Alles raakt zo verdraaid in je hoofd dat je jezelf de schuld gaat geven. Je houdt jezelf voor de gek en zegt dat het niet met opzet was, dat het een vergissing was. Het leven zit vol vergissingen, hè?’

      ‘Vertel mij wat.’

      De nieuwe drankjes komen en Mitzi stort zich er meteen op. ‘Misschien word ik vanavond wel dronken.’

      ‘Ga je gang.’

      Ze toosten en voor het eerst in dagen lacht de inspecteur.