78

TURIJN

Om zes uur ’s middags heeft Nic het helemaal gehad. Hij is klaar met de inefficiëntie van de carabinieri. Met rondrijden door een vreemde stad waar geen parkeerplek te vinden is. Met die hele rottige Tamara Jacobs-zaak.

      De afgelopen twee uur heeft hij adressen nagetrokken vanwaar Craxi getelefoneerd heeft en het enige wat hij aan al die moeite heeft overgehouden is een barstende koppijn en genoeg doodlopende sporen voor een complete wegenatlas. Fredo rijdt hen terug naar de parkeerplaats van het bureau in de Via Beato Sebastian Valfré. Van daar loopt Carlotta met Nic naar het hotel. Ze probeert vrede te sluiten. ‘Het spijt me dat het niets heeft opgeleverd – dat we Craxi niet gevonden hebben.’

      Hij is te kwaad om te reageren.

      ‘Als ik weer op kantoor ben, zal ik nog wat navraag doen. Jij moet wat rusten, jij ziet er moe uit. Morgen zullen wij Robert Craxi vinden, dat weet ik zeker.’

      Hij betwijfelt ten zeerste of ze melk in haar eigen koelkast zou kunnen vinden.

      ‘Ik kom je morgenochtend om negen uur halen, oké?’

      ‘Prima.’ Hij probeert aardig te doen. ‘Ik had op meer gehoopt – iets wat opschiet, een duidelijk spoor om op door te gaan. Het spijt me als ik chagrijnig ben geweest. Ik weet dat je hebt geprobeerd om te helpen. Grazie.’

      Ze lacht om zijn eerste poging tot Italiaans. ‘Prego. Je hebt mijn nummers. Vergeet niet, als je iets wilt, bel me dan.’ Ze wacht een tel en voegt er dan aan toe: ‘Als jij je later beter voelt en wat van Turijn wilt zien, ben ik op kantoor. Zoals ik je al zei, ik heb nog andere misdrijven op te lossen.’

      ‘Nogmaals bedankt.’ Terwijl hij zich omdraait, voelt hij zich een beetje schuldig. Hij weet hoe vervelend het is om als oppas op te treden voor een diender uit een ander land en je de poten uit het lijf te lopen voor een zaak die de jouwe niet is. Nic haalt de sleutel van zijn kamer bij de receptie en begeeft zich naar boven om weg te zakken in zijn al te zachte bed.

      Hij heeft amper zijn schoenen uitgeschopt of zijn mobieltje gaat met het nummer van Mitzi’s werkplek.

      ‘Pronto.’ Hij probeert het accent van Carlotta na te doen. ‘U spreekt met signore Carry-can-diss.’

      Ze lacht. Het is geruststellend om te horen dat hij grapjes maakt. ‘Blij dat je nog steeds je gevoel voor humor hebt, signore. En, hoe gaat het?’

      ‘Je bedoelt afgezien van de jetlag, het belazerde weer en de manier waarop ik van het kastje naar de muur word gestuurd?’

      ‘Ja, afgezien van al die exotische geneugten, hoe gaat het?’

      ‘Geweldig.’ Hij duwt de kussens naar achteren en leunt ertegen. ‘Ik ben naar het appartement van Roberto Craxi geweest. Hij was er niet, maar ik kan je wel vertellen Mitz, het was er zo schoon – alles nieuw in de verf, nieuwe units in de keuken, de hele mikmak – het was alsof iemand elk spoor heeft willen uitwissen waaruit blijkt dat Craxi of zijn vrouw daar ooit zijn geweest.’

      Ze speelt met het snoer van de telefoon en wou dat hij bij haar in het kantoor was. ‘Klinkt als het werk van een professional – misschien na een schietpartij of althans enig bloedvergieten.’

      ‘Ik dacht hetzelfde, maar er zijn geen aanwijzingen voor een misdrijf. Helemaal geen aanwijzingen. De Craxi’s zijn gewoon in rook opgegaan – póéf, weg!’ Hij klemt de telefoon tussen zijn nek en zijn oor terwijl hij wat water uit een fles op het nachtkastje inschenkt. ‘Ik ben ook bij zijn bank geweest. De rekening is opgezegd – al het geld is opgenomen in contanten.’

      ‘Hoeveel?’

      ‘In euro’s ongeveer honderdvijftig mille. Wat is dat – zo’n tweehonderdduizend dollar?’

      ‘Ik geloof het wel. Hoeveel het ook is, zo te horen komen hij en zijn vrouw niet terug.’

      ‘Ja, daar lijkt het wel op. Maar waarom?’

      Ze nipt van haar koffie. ‘De gebruikelijke redenen – om iets of iemand te vermijden. Ik zal navraag doen bij emigratie, misschien zijn ze het land uit. Of misschien kun jij de carabinieri dat laten doen?’

      ‘Ha, vergeet het maar. Ik heb een mooi poppetje toegewezen gekregen dat nog geen misdrijf in haar eigen huis zou kunnen onderzoeken.’

      ‘Ben je een beetje seksistisch?’

      ‘Ik weet het niet, Mitz. Ze is een loe-o-go-ten-ente of hoe ze het hier ook noemen. Dus zeker hoog genoeg om het klappen van de zweep te kennen. Het is alleen zo dat alles in Italië een eeuwigheid duurt en ze echt niet al te snugger lijkt.’ Hij vraagt zich heel even af of hij eerlijk is of dat zijn irritatie domweg komt doordat hij het ongehaaste tempo van de cultuur niet begrijpt. ‘Ik ben naar de Wade gaan kijken – dat was ook tijdverspilling.’

      ‘Hoe dat zo?’

      ‘Ik kreeg meer lulpraatjes van de koster van de kathedraal dan jij van Matthews de laatste keer dat je om opslag vroeg. De relikwie zit achter slot en grendel en alleen de paus kan zorgen dat iemand hem te zien krijgt.’

      ‘Denk je dat we op een doodlopend spoor zitten, Nic?’

      ‘Als het geld er niet zou zijn, zou ik dat kunnen denken. Maar Jacobs heeft meer dan honderd mille aan die Craxi betaald voor informatie omtrent de Wade. Wat was die info en waarom was die zoveel waard? Ik ben ervan overtuigd dat het belangrijk is.’

      Ze vertrouwt zijn instinct. Dat is een van de dingen waardoor hij zo’n goeie diender is. Instinct. Dat is iets wat zij in haar persoonlijke leven zeker niet heeft. God weet dat ze er een zootje van heeft gemaakt met Alfie.

      Nic denkt dat de verbinding is verbroken. ‘Mitz, ben je er nog?’

      ‘Ja, ik ben er nog. Alleen...’

      ‘Wat is er?’ Hij hoort aan haar stem dat er iets mis is. Dat hoort hij aan dat ene woord dat daar in de lucht blijft hangen.

      Alleen.

      ‘Niets. Nu ja, iets, maar dat is een persoonlijk probleem dat ik op moet lossen.’

      ‘Een persoonlijk probleem dat Alfie heet?’

      Ze moet bijna lachen – dat instinct van hem is echt goed. ‘Ja, maar laat maar, we hebben allemaal zo onze eigen stront waar we uit moeten zien te komen, niet dan?’

      Hij verzit op het bed. ‘Wil je erover praten?’

      ‘Neuh, ga wat slapen en los die zaak voor me op. Ik wil niet dat je langer blijft werken dan noodzakelijk. Jij moet gaan zeilen. Doei.’

      Nic glimlacht naar de stille telefoon. Zijn baas is een topper. Ze verdient beter dan die waardeloze vent waar ze aan vast zit.