163

HET BUREAU AAN 77TH STREET, LOS ANGELES

Mitzi laat Harrison achter in de verhoorkamer en gaat naar het kantoor van Carter om hem op de hoogte te brengen.

      Hij zit over stapels papieren gebogen en lijkt op een afgejakkerde accountant aan het eind van het jaar. ‘Heb je wel eens van kloppen gehoord?’

      ‘Nee, nare gewoonte. Harrison heeft die gek van jou geïdentificeerd. Ze is er honderd procent zeker van dat hij inderdaad John James is.’ Ze gaat op de rand van zijn bureau zitten en fronst haar wenkbrauwen als ze alle Excelformulieren ziet. ‘Bovendien zegt ze dat de betreffende gek heel recent intiem is geweest met een collega, ene Emma Varley.’

      ‘Dat komt voor.’ Hij trekt de papieren onder haar been uit. ‘Blijf ruimdenkend, Mitzi. Veel mensen – zelfs gekken – ontmoeten hun toekomstige echtgenotes op hun werk.’

      ‘Of hun toekomstige sláchtoffers. Varley is sinds vorige week vermist. Ze kwam op een dag gewoon niet opdagen.’

      Nu heeft ze zijn aandacht. ‘Geen reden?’

      ‘Geen reden die hij heeft genoemd. James zei tegen de rest van het personeel dat ze gewoon ontslag had genomen.’

      ‘Heb je Varleys adres?’

      ‘Niet precies. Harrison wist het niet, maar zegt dat ze ergens in Gardena woont.’

      ‘Ik zal Dan het laten uitzoeken en erheen laten gaan.’ De telefoon op Carters bureau gaat. ‘Ja?’

      ‘Baas, ik ben het, Kris. Ik ben in het huis van James in Carson en ik kan je vertellen dat het een rare bedoening is.’

      ‘Vertel op.’ Hij schakelt de luidspreker in zodat Mitzi kan meeluisteren.

      ‘Er is geen meubilair. Geen vloerbedekking. Overal op de grond liggen kranten. Het is net of hier nog nooit een mens is geweest. Licht is er ook niet.’ Hij loopt met een zaklantaarn door het huis. ‘Het is eerder een kraakpand dan een huis. Ik ga net de slaapkamer in en man, daar stinkt het.’ De lichtbundel glijdt over het plafond, de muren en de vloer. ‘Overal staan opgebrande kaarsen. Het maakt een rituele indruk, weet je wel. Satanistisch. Nee, toch niet, er hangt een knoeperd van een kruis met Jeez-us aan de muur.’ Het licht valt op een stapel witte doeken in een hoek achter in de kamer.

      ‘Hij heeft een stapel opgevouwen linnen lakens.’

      ‘Kijk ernaar,’ zegt Carter. ‘Maar raak ze niet aan.’

      Libowicz buigt zich over de stapel. ‘Als het om lakens gaat ben ik geen deskundige – zoals mevrouw L zal getuigen – maar dit ziet er raar uit.’ Hij schijnt met de lantaarn over de stof. ‘Er liggen hier goddomme meters laken, genoeg om een mummie in te pakken.’

      ‘Hij heeft het waarschijnlijk meegenomen uit het atelier waar hij werkt,’ zegt Mitzi.

      Er glinstert iets in de lichtbundel van de zaklantaarn van de diender. ‘Man, er liggen hier honderden scheermesjes – van die dingen met twee snijkanten, die je vast moet schroeven.’ Hij buigt zich verder voorover. ‘Er zit ook veel bloed aan, en er is een fles met een desinfecterend middel en een oude zakdoek zo te zien.’

      ‘Hij snijdt zichzelf,’ verklaart Carter. ‘Dat is zijn gereedschap. Raak die dingen niet aan, misschien is hij seropositief.’

      ‘Dat was ik niet van plan, Baas.’ Libowicz valt even stil. Hij staat op en richt de lichtbundel op de muur aan de andere kant. Er verschijnen vage sporen. Hij stapt naar voren en kijkt beter.

      Bloed.

      Hij schijnt in het rond met zijn zaklamp. Dan draait hij zich om en ziet iets achter hem. ‘O, shit.’

      ‘Wat?’ vraagt Carter.

      ‘Hij heeft op de muur gekrabbeld. In bloed. Er staat: “IK BEN DE OORLOG DIE NOOIT EINDIGT. VERLOSSING.’’’