144

FRANKRIJK

Édouard en de gezette restauranteigenaar kennen elkaar duidelijk al langer dan vandaag.

      Na de omhelzingen, het lachen en het handen geven, brengt de eigenaar zijn gasten naar een tafeltje en stuurt de eerste kelner naar hen toe met de menukaarten. Maar het gevoel in Nics buik is eerder ongerustheid dan honger. Stoppen om te lunchen is krankzinnig. Hij kan niet geloven dat hij daarmee heeft ingestemd. In elk geval lijken de wetenschapper en zijn vrouw ontspannen. Misschien is een uurtje ergens eten beter dan een hartstilstand later op de dag.

      ‘Ik heb tegen Jean-Paul gezegd dat we haast hebben,’ zegt Édouard. ‘Hij heeft ons in minder dan een uur twee van zijn beste gerechten beloofd.’

      De eigenaar houdt woord. Saumon d’Écosse Tériyaki is de beste vis die Nic ooit geproefd heeft. De Ravioles de Roman et son émulsion de Foie-Gras Maison zouden zelfs de meest verstokte vegetariër bekeren.

      Édouard Broussard geeft een flinke fooi en na nog meer omhelzingen stappen ze het zonnetje in. De eigenaar geeft Édouard de sleutels en zegt dat zijn auto vijf meter verderop staat, net om de hoek in de Rue Bouverie. Hij loopt met ze mee naar de hoek, waar ze elkaar weer omhelzen.

      Nics ogen blijven op de straat gericht en zijn hand verwijdert zich nog geen twee centimeter van Goria’s Beretta.

      ‘Zou jij het erg vinden om een uurtje te rijden?’ Hij biedt Nic de sleutels aan en klopt op zijn buik. ‘Ik heb misschien iets te veel gegeten en wijn gedronken.’

      Nics instinct als diender zegt nee. Eén hand aan het stuur en de ander op het pistool is geen manier om een gevecht te leveren. Maar het is wellicht veiliger dan iemand aan het stuur die dronken is. ‘Best, maar dan moet je me wel zeggen hoe ik moet rijden.’

      ‘In het dashboard zit een navigatiesysteem. Onze bestemming is al ingesteld.’

      Nic neemt de sleutels en de Broussards gaan achterin zitten. Ze lijken dik tevreden dat ze naast elkaar zitten en een chauffeur hebben. De auto is een automaat en nadat Nic de stoel naar achteren heeft gezet, maakt hij het zich gemakkelijk achter het stuur. Een parkeercamera en overgevoelige voor- en achtersensoren leiden hem tussen twee andere geparkeerde auto’s uit. Vervolgens laat hij zich door de gps door een doolhof van smalle straatjes naar de Route de Valence leiden, waar de computer met een gedienstige pieptoon waarschuwt dat er over drie kilometer snelheidscamera’s komen.

      De V12 zeslitermotor van de grote auto smeekt om gas, maar Nic houdt zich braaf aan de maximumsnelheid. Édouard moet hem helpen met kleingeld als ze bij de A7 komen en meerdere tolpoorten passeren. Vervolgens leunt de Fransman achterover en neemt hij de hand van zijn vrouw in zijn schoot. In het achteruitkijkspiegeltje ziet Nic dat ze zitten te dutten. Dat kan geen kwaad; ze moeten nog twee uur en zo’n tweehonderd kilometer. Slaap maar lekker, slaap maar lang – hij zou alleen willen dat hij hetzelfde kon doen.

      De kilometers flitsen voorbij en na meer dan een uur is het duidelijk dat de Broussards waarschijnlijk het merendeel van de reis zullen pitten.

      Er is niet veel verkeer en Nic begint plezier te krijgen in de grote limousine. Waarschijnlijk is dit de laatste keer dat hij in zo’n dure auto kan rijden, tenzij hij ooit een baan als chauffeur krijgt.

      Als de eerste borden met Zwitserland verschijnen, begint hij echt moe te worden. Hij draait aan de airco en richt een stroom koele lucht in zijn gezicht. Dat lijkt te helpen. Achter de dunne, bladloze boompjes langs de snelwegen verandert het voorbijglijdende landschap op een subtiele manier. Veelbelovende glimpen van bossen, meren en bergen roepen eerder de sfeer van het koele, ruige Zwitserland op dan het weelderige, groene platteland van Frankrijk.

      Opeens knippen er voor hen rode remlichten aan. Om de een of andere reden loopt het verkeer vast. Waarschijnlijk zondagsrijders die niet gewend zijn aan de open weg. Nic haalt zijn voet van het gaspedaal en trapt zachtjes op de rem. Die geeft mee zonder dat er iets gebeurt. Hij pompt hard. Met een sissend geluid trapt hij hem door tot op de vloer. De auto mindert geen vaart. De remmen werken niet.