99

In de vochtige, stinkende duisternis telt Roberto Craxi zijn zegeningen.

      Hij leeft nog. En hij weet hoe makkelijk hij dood had kunnen zijn.

      Zijn handen en voeten zijn niet vastgebonden en hij is niet gekneveld. Wie hem ook gevangen houdt, doet dat op een afgelegen plek, ergens waar hij zeker weet dat hulpkreten niet gehoord zullen worden. Ergens buiten de stad.

      Craxi wrijft over zijn polsen. Hij voelt een indruk in zijn huid waar het touw strak is aangetrokken. Hij voelt ook aan zijn enkels. Dezelfde indrukken. Zijn belager had dus materiaal bij zich om hem vast te binden. Als het één man was, was hij ook sterk genoeg om hem bewusteloos naar een auto te dragen en hem te verplaatsen. Hij denkt liever niet aan één enkele vijand die zo sterk is.

      Hij strijkt met zijn hand over en om zijn mond. Kleverig. Lijmresten. Een teken dat er tape over zijn lippen is geplakt. Nog een teken dat zijn vijand professioneel is en voorbereid op elke eventualiteit. Ten slotte betast hij zijn luchtpijp. Daar doet het behoorlijk veel pijn. Hij voelt een zwelling op de plek waar de draad in zijn keel sneed. De man die zijn keel dichtsnoerde wist precies hoe hard hij moest trekken. Hij wist hoe hij leven en dood kon beheersen. Ze leken op elkaar.

      De plaats waar hij wordt vastgehouden is pikdonker – geen sprankje licht. Het is ook koud. Craxi legt zijn handpalmen plat op de grond waar hij zit. Die is hard en glad. Een soort gepolijste steen, geen aarde. Hij weet wel beter dan te proberen om op te staan – er is een goede kans dat hij keihard zijn hoofd stoot of van een of andere onzichtbare richel valt.

      Hij brengt zijn armen boven zijn hoofd. Of althans dat probeert hij. In zittende houding heeft hij ongeveer dertig centimeter ruimte boven zich. Hij laat zijn vingers over het plafond glijden. Dat voelt aan zoals de vloer: koud en glad. Steen. Zijn hart protesteert. Craxi brengt zijn handen naar zijn zijden. Daar is ook niet veel ruimte. Misschien dertig centimeter aan de ene kant en misschien iets meer aan de andere. Die oppervlakken zijn ook van steen.

      Voorzichtig gaat hij liggen. Hij is net geen één meter tachtig, en zijn hoofd en tenen raken geen wanden. Hij voelt achter zijn hoofd en schraapt met zijn vingers over steen. Amper vijftien centimeter bij hem vandaan. Hij kruipt naar voren. Zijn voeten stuiten al snel op iets hards. Nog meer steen. Nu weet hij het dus. Hij wordt vastgehouden in een verstikkend stenen blok van twee meter tien bij één meter twintig. Oftewel, om een meer bekende beschrijving te gebruiken, een tombe.