71

De tramreis is onverwacht.

      Efrem berispt zichzelf omdat hij niet alerter is geweest. Hij wist dat Turijn een bovengronds netwerk van meer dan honderdvijftig kilometer had en hij had moeten voorzien dat het doelwit daar op een gegeven moment gebruik van zou maken. De man die hij volgt is op de tram gesprongen en hij was gedwongen om op het laatste moment aan boord te glippen.

      Eén rijtuig bij hem vandaan.

      In een besloten ruimte die er te kort op zit. Veel te kort. De monnik troost zich met de gedachte dat er gelijk met hem drie anderen zijn ingestapt. Er is een redelijke kans dat zij zijn bewegingen gemaskeerd hebben. Efrem kijkt niet op van waar hij zit en staart niet gespannen naar het rijtuig van zijn doelwit, zoals hij graag zou willen. Hij heeft een fout gemaakt en wat er nu gaat gebeuren zal een gok worden. Bij de volgende halte moet hij als eerste uitstappen. Hij moet uitstappen alsof hij te laat is voor een vergadering en dan zelfverzekerd één bepaalde kant op gaan. Als hij treuzelt, valt hij door de mand.

      De bel rinkelt en de oude tram komt sissend tot stilstand. Efrem springt eruit en loopt langzaam weg, zonder om te kijken. Daar denkt hij niet eens aan. Het zou kunnen dat het doelwit nog aan boord is en dat hij hem is kwijtgeraakt, maar dat denkt hij niet. Massa’s mensen versperren hem de weg. Ze persen zich in de grootste openluchtmarkt van Europa, op de Piazza della Repubblica. Efrem ziet de borden van een metrostation. Zijn hart bonkt. Als het doelwit daar naar beneden gaat, zou hij hem makkelijk kwijt kunnen raken.

      De Porta Palazzo-markt of de metro?

      Hij gokt op de metro. Daar zou hij heen gaan. In de minste tijd de grootste afstand afleggen. Heel verstandig. Voor zover hij weet zijn er meer dan twintig haltes maar slechts één lijn, van het oosten naar het westen tussen Turijn en Collegno.

      Hij draaft de stenen trap af. Hij heeft geen kaartje en zijn doelwit misschien wel. Bij het loket vraagt hij om een biglietto. Terwijl hij het geld door de gleuf schuift, draait hij zich om en ziet zijn man afdalen in het donker van de ondergrondse.

      ‘Rapidamente per favore!’

      De oude man die wisselgeld en kaartjes teruggeeft laat zich niet opjagen.

      Tegen de tijd dat de monnik onder aan de roltrap is, hoort hij een trein richting het oosten wegdenderen.

      Het perron is verlaten.