183

ROME

Voor Andreas Pathykos is het niet moeilijk om aan de sleutel van de voorkamer van de paus te komen. De Heilige Vader slaapt al lang en de bewakers bij zijn deur zijn eraan gewend de oude Griek laat toe te laten om papieren af te geven en karweitjes op te knappen.

      Als hij de donkere kamer binnengaat, stroomt zijn geest vol met een verontrustende mengeling van wetenschap, godsdienst en geschiedenis. In de loop der eeuwen heeft de Kerk relikwieën vereerd die gepresenteerd werden als de doornenkroon en de lans die in de zij van Christus werd gestoken. Maar die hebben geen van alle ooit monsters opgeleverd waarvan wetenschappers met zekerheid kunnen verklaren dat het bloed is – het bloed van een mens, het bloed van Jezus Christus, de zoon van God.

      Zelfs de Lijkwade van Turijn heeft nooit biologische sporen van leven opgeleverd – dat wil zeggen totdat er een monster werd gestolen en getest met meer geavanceerde methodes dan het Vaticaan ooit had gebruikt. De wetenschap kan met haar moderne trukendoos de geloofsovertuigingen en de deugdzaamheid van het christelijk geloof vermorzelen. En nog erger, het kan de oude verhalen over Saladin oprakelen en de moslimgroeperingen weer in vuur en vlam zetten.

      Dat kan Pathykos niet laten gebeuren. Als de politie in Amerika de politieke druk kan weerstaan en ruchtbaarheid geeft aan het gestolen DNA, mag zij niets hebben om dat mee te vergelijken. De meest vertrouwde adviseur en oudste vriend van de paus laat zichzelf binnen in de slaapkamer van de Heilige Vader. Het is er koel en het ruikt er naar lavendel. Zachtjes loopt hij naar het grote bed waarin de hoogste vertegenwoordiger van God op aarde ligt. Iets meer dan tien centimeter van de slapende paus staat een klein verzilverd kistje met daarin een houtsplinter die de meest kostbare druppel bloed op aarde heeft opgeleverd.

      Het bloed van Christus. Afkomstig van het Ware Kruis. Bewaard en beschermd door heilige ridders voordat de krijgsheer Saladin het Ware Kruis buit maakte in de slag bij Hattin.

      Pathykos voelt dat zijn hart zo hard slaat dat hij bang is in elkaar te zullen zakken voordat hij de kamers uit kan sluipen. Elke stap van het bed van de paus duurt een eeuwigheid. Elke meter die de Griek zich verwijdert gaat gepaard met vreselijke pijn. Is dit hoe Judas zich voelde toen hij zijn verraad pleegde? Er staan tranen in zijn ogen als hij bij zijn eigen kamer aankomt. Hij doet de deur op slot en kijkt uit het raam over de Eeuwige Stad. De dag zal spoedig aanbreken. Kerkklokken zullen luiden over de daken en de gelovigen zullen naar het ochtendgebed gaan.

      Hij zal daar niet bij zijn.

      In de haard brandt nog een vuur. Hier heeft hij vele uren gezeten, om zijn leven en zijn overtuigingen te overpeinzen, om in de vlammen te staren en troost te vinden in hun kortstondige warmte. Hij pakt een pook en rakelt de kooltjes op, om er vervolgens het kistje mee open te breken. Met roetvlekken op zijn handen knielt hij en legt hij het stukje heilig hout voorzichtig in de vlammen.

      Het duurt een seconde voordat het vlam vat. Het droge hout brandt fel en knettert levendig. Pathykos voelt een steek in zijn hart. Hij houdt zijn handen boven het vuur en laat de vlammen zijn huid verschroeien. Als de manchetten van zijn toga in brand vliegen, buigt hij zijn hoofd in de oranje steekvlam. De laatste woorden die hij uit weet te brengen voordat het vuur hem verzwelgt zijn: ‘Vergeef mij, Vader, want ik heb gezondigd.’