175

VLIEGVELD LAX, LOS ANGELES

Nic wordt door de val van de vrouw niet afgeleid. Hij wendt zijn ogen geen moment af van de soepele man die naast de vrouw zit, die zich over de agente buigt en haar pistool pakt.

      Efrem draait zich om en schiet in het dak van de hal voordat iemand dichterbij kan komen. Er klinken kreten en mensen werpen zich op de grond. Hij grijpt een meisje in een gele jurk en slaat zijn linkerarm stevig om haar heen. Het kind is niet ouder dan vier en voorlopig zal zij zijn schild zijn.

      ‘Weg!’ Zijn kreet is gericht op twee grenswachten met getrokken wapens die tien meter van hem vandaan staan. ‘Gooi die pistolen op de grond en blijf uit de buurt, anders schiet ik haar dood.’

      De pistolen kletteren op de grond en Efrem schuifelt achteruit achter de glazen hokjes. Hij weet dat ze achter hem aan zullen komen. Hij moet ze op zien te houden. Hij buigt zijn arm met het pistool om het doodsbange meisje en vuurt twee schoten af in de massa van schrik verstijfde passagiers. Het eerste schot raakt een tiener in de rug. Door het tweede spuit het bloed uit het hoofd van een oude man in een rolstoel.

      De monnik vlucht de bagagehal in, met het kind nog steeds in zijn armen.

      Nic gaat als eerste achter hem aan; terwijl het merendeel van de dienders en de grenswachten zich om de gewonden en de chaos bekommeren. Iemand zal via de radio versterking oproepen maar die komt misschien te laat. Verderop zitten nietsvermoedende jongens van de douane lui te wachten op de laatste controle van de visa voordat de passagiers zich ontworstelen aan alle grensbureaucratie en in de aankomsthal verdwijnen.

      ‘Hij heeft een pistool!’ schreeuwt Nic. ‘Die vent heeft een pistool en een gijzelaar!’

      Te laat. Er klinken schoten. De grenswacht links van Nic stort ter aarde, gevolgd door zijn collega aan de rechterkant. Meer kreten van passagiers. Nic pakt een Smith & Wesson van een gewonde grenswacht en zet de veiligheidspal om. Hij gaat door de automatische deuren. De aankomsthal is stampvol.

      Een golf van mensen komt hem tegemoet. De schutter is verdwenen. Nic ziet niets behalve de ronddobberende witte naamborden die door wachtende chauffeurs worden opgehouden. Hij ziet een flits van een zwart jack dat door een van de uitgangen wegglipt. Dat moet hem zijn.

      Hij dringt zich naar de uitgang. Eenmaal buiten gaat hij naar rechts. De schutter staat recht tegenover hem.

      Een ogenblik kijkt hij waar het kleine meisje is gebleven. Ze is niet hier. Hij richt zijn pistool.

      Te laat.

      Een kogel boort zich in zijn linkerschouder, doet hem slingeren, doet zijn zintuigen op hol slaan.

      Jaren van training doen zich gelden. Hij blijft geconcentreerd. Ademt langzaam. Haalt de trekker over. Bloed spuit in de verte. Er klinkt een knal. Als een daverend applaus. Hij ziet een schimmige figuur wankelen. Nic wordt getroffen door een tweede kogel. Die zag hij helemaal niet aankomen. Dit had hij nooit verwacht.

      Hij zakt door zijn knieën. Geen pijn. Nog niet – die wordt nog steeds aangevoerd, met vrachtladingen vol. Hij krijgt geen adem. De shock verlamt zijn longen. Hij krijgt geen greintje lucht in zijn lichaam. Een golf van kou overspoelt zijn zenuwen en zijn hersenen als gevolg van het letsel. Nic zíet zijn handen wel maar kan ze niet bewegen. Kan ze niet vóélen. Bloed stroomt tussen zijn vingers door.

      Hij is in zijn buik geraakt. Het is ernstig. Dat weet hij wel. Hij bloedt als een rund.