97

WALNUT PARK, LOS ANGELES

BEL-LA-PIZZA is een nieuw restaurant bij Mitzi om de hoek. Het is de laatste in een lange reeks in L.A. die door een slechte woordspeling bella en L.A. met elkaar verbindt. Zij en de meiden zijn hier om diverse redenen. Ten eerste is er thuis niets te eten. Ten tweede is het een restaurant waar ze nog nooit zijn geweest – waar ze, met andere woorden, nog nooit met Alfie zijn geweest. Maar het belangrijkste is dat het tot het eind van de maand een aanbieding heeft van pizza’s voor de halve prijs en een gratis glas wijn.

      Een graatmagere tienerserveerster met lang zwart haar staat naast het tafeltje terwijl Mitzi bestelt. ‘Twee Cola light en een glas rode wijn van het huis. Eén maal knoflookbrood. Eén maal minestronesoep. Eén maal gefrituurde champignons. Als hoofdgerecht één medium Neptune met een dunne bodem en zonder ansjovis. Eén grote Pepperoni met een dikke bodem en een gebakken ei. En...’ Mitzi kijkt weer op de kaart om te beslissen wat zij wil, ‘... één kleine lasagne met een fijne groene salade, zonder patat en verder niets.’ Terwijl ze kijkt hoe het meisje alles verwoed in haar blokje noteert, beseft ze dat ze een Tyler Carter wordt. Geen beleefdheden, alleen de feiten. ‘Dank je,’ voegt ze er haastig aan toe, als de serveerster naar de keuken loopt. ‘Bedankt voor je hulp.’

      Slecht nieuws kun je altijd maar beter snel het eerst vertellen. Zodra Jade en Amber hun fris hebben, vertelt Mitzi het ze. ‘De zaak van jullie vader is vandaag voorgekomen. Ze hebben hem naar de gevangenis gestuurd. Dertig dagen.’ Ze vervloekt zichzelf, omdat ze weer als Carter klinkt.

      Amber laat het rietje van haar Cola tussen haar lippen uit glijden. ‘Zit papa in de gevangenis?’

      ‘Op dit moment? Nu al?’ Jade lijkt meer geërgerd dan geschokt.

      Mitzi neemt hun handen in de hare. ‘Ja. Hij is vanmiddag aan zijn straf begonnen.’

      Jade trekt schielijk haar hand terug. ‘O God. Arme papa.’

      Arme papa? Mitzi moet op haar tong bijten.

      Amber zegt niets, verroert zich niet, raakt haar fris niet aan. Ze verdwijnt in persoonlijke gedachten, die voor zover haar moeder kan inschatten vreselijk pijnlijk moeten zijn.

      ‘En wat stelt dit dan allemaal voor?’ Jade spreidt haar armen. Haar gezicht wordt rood van woede.

      ‘Heb je ons hierheen meegenomen om het te víeren?’

      ‘Néé.’ Mitzi is resoluut maar kalm. ‘Ik heb jullie meegenomen om iets met jullie te doen. Om te laten zien dat het leven doorgaat.’

      ‘Maar niet voor papa.’ Jade staat op en gooit haar servet op tafel. ‘Ik ga dit niet doen. Ik ga niet hier in een restaurant zitten terwijl mijn vader in de gevangenis zit, waarschijnlijk zonder iets te eten of drinken.’

      Mitzi gaat tegenover haar staan. ‘Ja, dat ga je wel. Ga zitten.’

      De tafels om hen heen vallen stil.

      Jade kijkt kwaad naar haar moeder. ‘Ik ga weg. Ik ga naar huis en jij houdt me niet tegen.’

      ‘Ja, dat doe ik wel. Ga nú zitten.’ Mitzi zegt het op een toon die altijd wordt gehoorzaamd.

      Jade staart haar uitdagend aan en wil vervolgens naar de deur lopen. ‘Wat ga je doen? Me in elkaar slaan? Je politievriendjes bellen? Mij net als mijn vader laten opsluiten?’

      Mitzi heeft al haar wilskracht nodig om het kind niet te slaan, om haar niet door elkaar te rammelen en te zeggen dat ze zich volwassen moet gedragen.

      ‘Toe dan!’ Jade gaat vlak voor haar staan. ‘Ik weet dat je me wil slaan.’ Ze steekt haar gezicht naar voren. ‘Toe dan, als je je dan beter voelt.’

      Een kleine man van middelbare leeftijd in een zwart pak verschijnt tussen de tafels. Achter hem staat de broodmagere serveerster met hun jassen. ‘Het spijt me, maar u moet vertrekken.’ Hij kijkt nerveus naar Mitzi en gebaart dan met beide handen naar de deur alsof hij een onbeschrijflijk vies dier weg wil jagen. ‘Gaat u nu, alstublieft. Gaat u nu.’

      Mitzi maakt geen ruzie. Ze pakt hun jassen. Hij bewijst haar een dienst. De patstelling is doorbroken. Ze worden er weliswaar uitgegooid, maar ze zijn nog wel alle drie samen.