14

ZONDAG, CARSON, LOS ANGELES

Het is nog vroeg maar in Renton Street zijn de buren al op. Ze wassen auto’s en lappen ramen, ruimen zwerfvuil van hun gazon, maken het beste van het weinige dat ze hebben.

      De man in het vervallen huis op de hoek van de doodlopende straat maakt de korte wandeling van zijn voordeur naar de roestige groene brievenbus aan het eind van de oprit. Het is een huiselijk werkje dat hij maar één keer per week verricht. Altijd meteen na het ontbijt op weg naar de kerk.

      De post in de brievenbus is geadresseerd aan John James. Dat is het pseudoniem waarin hij zijn eigen naam officieel heeft veranderd. James is de meest voorkomende christelijke naam in de Verenigde Staten, gevolgd door John. Met zijn verlangen om niet op te vallen leek het gepast om die twee met elkaar te combineren.

      JJ woont alleen en is een gewoontedier. Gewoontes zijn belangrijk. Ze staan dicht bij rituelen en zijn verwant aan offers. Hij gaat altijd naar zijn werk en mist nooit de rooms-katholieke mis op zondag. Toewijding en devotie zijn twee van de belangrijkste dingen in zijn heel vreemde en bijzonder teruggetrokken leven.

      De kerk van St. Patrick is een van de weinige kerken waar je nog steeds de traditionele katholieke dienst kunt horen. Hij zit altijd op dezelfde plek. Het middenpad. Helemaal achterin. Dat is de perfecte plek. Daar kan hij het laatst binnenkomen en het eerst vertrekken. Weg voordat de anderen om hem heen krioelen en hem de weg versperren.

      Even zit hij in zijn auto en kijkt hij hoe de ongedoden met elkaar omgaan en praten, hoe ze kussen en handen schudden, wuiven en lachen als ze elk hun eigen zondige weg gaan.

      Leugenaars. Bedriegers. Misleiders. Hij ziet ze zoals ze zijn.

      JJ start de motor van de Explorer en rijdt weg, terwijl hij Bijbelteksten door zijn mond laat rollen, als een kind met een hard snoepje waarmee het eindeloos lang wil doen: ‘Hóstiam puram, hóstiam sanctam, hóstiam immaculátam – een rein slachtoffer, een heilig slachtoffer, een onberispelijk slachtoffer.’

      Als hij terugkomt, zijn de buren nog steeds aan het wassen, lappen en ruimen. Hij negeert ze, gaat naar binnen en naar boven naar de slaapkamer. Rechtstreeks naar het scheermes. Hij staat daar naakt. Naakt voor de ogen van God. Langzaam snijdt hij een complex patroon van kruisen in de huid van zijn borst, armen en benen. Het staal gaat diep genoeg om bloed te laten vloeien, maar niet zo diep dat er een open wond ontstaat die gehecht moet worden.

      Zo was het niet altijd. In het begin van zijn devotie raakte hij een dijslagader en ging hij bijna dood. Nu heeft hij meer ervaring. Is hij voorzichtiger. Het zou vreselijk zijn als hij voor zijn tijd zou overlijden. Dood voordat hij zich van zijn plichten had gekweten. Voor een lange spiegel die aan de achterkant van de deur van de slaapkamer is geschroefd inspecteert hij de bonte schakering van bloedende wonden. ‘Omnis honor et gloria – Uw Naam zij geprezen.’ Hij fluistert de woorden telkens weer. Bedachtzaam. Langzaam. Met lange pauzes tussen ieder woord.

      Terwijl zijn hoofd vervuld raakt van de mantra, pakt hij een lang wit laken en wikkelt dat strak om zich heen. Het is een goddelijk gevoel – de frisheid van de stof, de geur van het wasmiddel, de aanblik van bloed dat langzaam door het hemelse wit dringt.

      JJ rolt zich op op de kale houten vloer en stelt zich voor dat hij doodgaat – dat hij regelrecht naar de hemel gaat.