9

SYDNEY, AUSTRALIË

De zevenentwintigjarige Viktor Hegadus schuift ongemakkelijk over de rand van de ligstoel, nog geen meter van het privézwembad.

      Hij heeft veel aan zijn hoofd.

      Geen wonder dat hij hoofdpijn heeft. Het soort dat een migraine gaat worden. Dat weet hij gewoon. Zijn enige hoop is even een dutje doen – een kleine power nap – maar dat lukt hem niet. Niet als hij over zoveel dingen piekert. Morgen komen de bouwvakkers en hij vraagt zich af of hij ze af moet bellen tot hij nog eens heeft nagedacht over de plannen voor de uitbreiding – een aparte gastenvleugel compleet met eigen zwembad en binnenhof.

      De middagzon kruipt over zijn voeten. Hij staat op en verstelt de parasol zodat hij veilig in de schaduw zit. Hij zou niet graag verbranden. Het zou vreselijk zijn om een rode, droge huid te hebben.

      De mobiele telefoon onder de ligstoel naast hem gaat over. Hij probeert hem te negeren, zoals hij het grootste deel van de ochtend heeft gedaan. Een knagend geweten doet hem uiteindelijk toch opnemen. ‘De telefoon van Dylan, wie is dit?’

      Geen antwoord. Alleen een klik en een klak, alsof het gesprek doorgeschakeld wordt.

      ‘Hallo?’ zegt Viktor boos in de telefoon.

      ‘Is de heer Jacobs daar, alstublieft? Ik moet hem spreken.’

      ‘Onmogelijk. Wie is dit?’

      ‘Mijn naam is Karakandez, Nic Karakandez. Ik heb wat belangrijke zaken te bespreken met de heer Jacobs. Kunt u hem alstublieft even geven of me vertellen op welk nummer ik hem kan bereiken?’

      ‘Hij is op het moment aan het mediteren. Hij wil niet gestoord worden.’ Viktor breekt het gesprek abrupt af, zet het geluid van de telefoon uit en gooit hem kwaad onder de ligstoel.

      Als Dylan geen tijd vrij kan maken om bíj hem te zijn, dan laat hij hem zeker geen tijd verspillen met spreken met vreemden.