6

LAAT OP DE AVOND, CARSON, LOS ANGELES

De donkerharige man met dikke wenkbrauwen en de olijfkleurige huid vergewist zich ervan dat hij de voor- en de achterdeur op slot heeft gedaan en dat de ramen dichtzitten. Hij zou niet graag het slachtoffer van een inbraak worden – de ironie zou ondraaglijk zijn.

      Hij loopt door de spartaans ingerichte keuken en opent een oude koelbox die altijd maar drie dingen bevat: UHT-melk – het soort dat zes tot negen maanden houdbaar is – een doos eieren en een bakje vetarme boter. Als hij echt honger heeft, gebruikt hij alles en maakt hij omeletten. Anders, zoals vanavond, drinkt hij alleen maar melk. Vis en soep voor de lunch, melk en eieren voor het avondeten. Dat is zijn hele dieet.

      Hij voelt zich een beetje vreemd als hij door het huis loopt terwijl hij melk uit het pak drinkt. Gespannen. Uit zijn evenwicht. Nerveus. Niet dat dit alles hem verbaast. Zo is de dag erna altijd – tegenstrijdig en verwarrend. Het is een periode van opwinding en vervoering.

      De stemmingswisselingen brachten hem voorheen van de wijs, maar nu niet meer. Hij heeft nu meer ervaring, begrijpt dat elke moord gevolgd wordt door een naschok. Zoals de fysieke terugslag van een vuurwapen. De pijnlijke schok van een geweer tegen een schouderspier. Als je iemand doodt, krijgen je psychologische spieren op hun donder. Eerst verschijnt de blauwe plek van het schuldgevoel, gevolgd door de gele angst voor aanhouding en ten slotte de rossige, rode roes van de overwinning.

      Hij heeft de dag zoals gewoonlijk doorgebracht met een baan die hem te min is, waarbij hij werkt voor mensen die hem niet waarderen of begrijpen. Dat is trouwens iedereen. Niettemin is een vaste dagindeling belangrijk. Een verandering van gewoonte trekt de aandacht als de politie rond gaat snuffelen. Bovendien heeft hij ontdekt dat het prettig is om vlak na een moord onder de mensen te zijn, in de stroom van geesteloze vissen onderweg naar en van hun huis en hun werk. De afleiding bevalt hem, het tijdverdrijf. En hij waardeert het mom van gemeenschappelijkheid, de noodzakelijke dekmantel die de sleur van het dagelijks bestaan hem verschaft.

      Maar nu is het avond. En de avond is anders. Hij voelt zich anders. Is anders. Het is een tijd van kracht en energie. Een tijd waarop men kan genieten van moorden. Het donker brengt een rechtvaardiging, een bevestiging van wat hij doet en wie hij is. De hele dag verlangt hij naar de ondergaande zon en het opborrelen van de pure energie in hem.

      Het huurhuis waar hij woont is gehuld in duisternis. Dat is het altijd. De dikke gordijnen zijn altijd dicht. Er zitten geen gloeilampen in de fittingen. Er is geen gas of elektra. In plaats daarvan gebruikt hij een haardvuur voor zowel warmte als het beetje koken dat hij doet.

      In het bleke licht van de flakkerende kaarsen in zijn slaapkamer kleedt hij zich helemaal uit en maakt zich op om te gaan slapen. Er is geen bed. Geen dekbed. Geen kussen. In een hoek van de kamer liggen de weinige spullen die waardevol voor hem zijn. Hij spreidt de opgevouwen zakdoek uit en haalt het heilige flinterdunne stukje scherp staal eruit en slaat er een kruis mee voor zijn borst. Vervolgens snijdt hij kruisen in zijn dijen en zijn bovenarmen. Voordat het bloed echt tevoorschijn komt, veegt hij het lemmet af. Hij kust het en houdt het omhoog, als een priester die de gezegende offergave aan zijn gemeente toont. Terwijl zijn borst rood kleurt, legt hij het weer in de zakdoek, die hij in precieze vierkanten opvouwt.

      Plat op zijn rug drukt hij zijn voeten tegen de ene plint en zijn linkerschouder en arm stevig tegen de andere. Zorgvuldig legt hij een laken onder zijn hielen, dat hij strak om zich heen wikkelt tot hij volledig bedekt is, van top tot teen.

      Nauwsluitend. Strak. Beschut.

      Alsof hij in een lijkwade is gewikkeld.