172

Nic toont zijn penning aan de grenswacht in het laatste hokje van Binnenlandse Veiligheid en de functionaris belt de beveiliging van het vliegveld.

      Het verhaal gaat snel rond in de glazen hokjes. Een voor een sluiten de grenswachten hun loketten en lopen ze weg bij de gates. Niemand wordt doorgelaten tot de diender herenigd is met zijn reisgenoot. De passagiers in de wachtrij beginnen te klagen. Het is laat. Ze zijn moe. Elk oponthoud, laat staan een grootscheepse controle van de beveiliging, is het laatste wat ze willen.

      Nic en de grenswacht lopen de rijen af. Broussard staat niet in de rij.

      Waar is die vent in godsnaam?

      Hij ziet de toiletten aan zijn linkerhand en herinnert zich hoe bleek de Fransman eruit had gezien. Met grote passen loopt hij ernaartoe, op de voet gevolgd door de grenswacht. Als ze naar binnen gaan, haalt de grenswacht zijn pistool uit de holster. Een paar mannen staan bij de urinoirs. Nic laat zijn penning zien. ‘Politie, als u klaar bent, ga dan aan de andere kant tegen de muur staan.’

      ‘Doe wat hij zegt.’ De grenswacht brengt het pistool in de aanslag.

      ‘Zorg dat ze daar blijven terwijl ik de hokjes controleer.’ Nic kijkt naar de rij deuren en duwt tegen de eerste. Die zwaait wijd open. Het hokje is leeg. Hij doet hetzelfde met de tweede deur. Leeg.

      Dat geldt ook voor de volgende drie.

      De zesde deur zit op slot. Hij stapt het vijfde hokje in en klimt op het toilet. Als hij in het hokje ernaast kijkt, ziet hij iemand ineengezakt zitten, met zijn hoofd tegen de scheidingswand.

      ‘Édouard...’

      Hij klimt over de scheidingswand en laat zich in het hokje zakken.

      Hij trekt de wetenschapper overeind.

      Broussards overhemd is doorweekt van het bloed. In zijn hals zit een gapende wond.

      Nic laat het lijk ineenzakken en stapt met een wee gevoel in zijn buik het hokje uit. De moordenaar van Édouard is verdwenen.

      De enige vraag is – hoe ver is hij inmiddels?