15

MAANDAG, CULVER CITY, CALIFORNIË

Tien uur ’s ochtends. De Californische zon is zo fel als in een stripboek. Een apocalyptische bol van ziedende oranje energie die nu al alles en iedereen eronder verzengt.

      Terwijl ze naar de filmstudio rijden waar Tamara Jacobs werkte, geeft Nic het ‘vogeltje’ Mitzi de wind van voren. ‘Je hoeft mij niet te koppelen. Het was zo gênant dat ze daar aan kwam zetten.’

      ‘Nee, dat was het niet,’ Mitzi zwaait een hand in zijn richting. ‘Jij bent een idioot. Amy is vrijgezel en vindt jou leuk genoeg om de hele stad af te reizen voor een klein kansje. Jij won de loterij en verscheurde toen je lot in plaats van de prijs te innen. Jij bent de stomste eikel die ik ken.’

      ‘Je moet je niet zo met me bemoeien.’

      ‘Blijkbaar niet.’ Ze kijkt zijn kant op en toont haar teleurstelling. ‘Nic, word toch eens wakker – Amy Chang is aardig én slim – héél mooi – en vrij. Ik ken haar sinds ze hier is gekomen. Ze is een vriendin, een geweldige vrouw. Geloof me, zo zijn er niet veel.’

      ‘Hoor eens – ik weet dat ze aardig is, maar laat me als-je-blieft met rust.’

      ‘Tegen de tijd dat jij je “rust” hebt gevonden, is jouw uiterste houdbaarheidsdatum allang verstreken en ben je helemaal verroest. Rust roest, weet je wel. Jij hebt een flinke zet nodig – dat is mijn taak. Ik ben jouw zetbaas.’

      ‘Niet als we niet aan het werk zijn.’ Hij zegt bijna dat zij de laatste is die relatieadviezen moet geven maar houdt nog net zijn mond. Mitzi bedoelt het goed. Wat ze ook zegt of doet, ze heeft het hart altijd op de juiste plaats. ‘Nog drie weken.’ Hij geeft een klap op het dashboard. ‘Het kan me niet snel genoeg gaan. Nog drie weken en dan ben ik een burger.’

      ‘Dank je.’ Mitzi vat het persoonlijk op. ‘Ik zal jou ook missen.’ Ze wil nog meer op hem afgeven, erop wijzen wat een ondankbare hond hij is, maar ze zijn al bij het studiocomplex. Ze doet haar zonnebril omhoog en laat haar penning zien aan de bewaker bij de poort van Anteronus Films Inc. Hij doet de rood-witgestreepte slagboom omhoog en gebaart dat ze door kunnen rijden.

      De twee dienders parkeren de auto en wachten in de brandende zon, terwijl ze nadenken over hoe snel ze deze zaak moeten afronden, die nu al een uitgebreid onderzoek dreigt te worden. Ondenkbaar!

      Een bewaker in uniform komt aanlopen en verstoort hun concentratie. Hij gaat hen voor naar een crèmekleurig elektrisch wagentje, dat ze naar een rood bakstenen bedrijfsgebouw rijdt te midden van onberispelijke gazons.

      Een glimmende lift vol gepoetst koper en veegvrije spiegels brengt hen naar het weelderige blauwe tapijt van de directieverdieping, waar ze door een notenhouten dubbele deur bij de algemeen directeur van het bedrijf worden binnengelaten.

      Brandon Nolan is een Hollywoodbobo van in de zestig die dertig jaar geleden naam heeft gemaakt als een agressieve agent en een briljante filmfinancier. Op zijn kousenvoeten is hij nog geen één meter zeventig, maar niettemin een van de grootste namen in Hollywood. De media besteden veel aandacht aan het feit dat hij zich nooit inlaat met vrouwen die meer dan half zo oud zijn als hij of minder dan tien centimeter langer.

      ‘Komt u binnen, rechercheurs, gaat u zitten. Waarmee kan ik u van dienst zijn?’

      ‘Meneer Nolan, een van uw scenaristen is dood aangespoeld op Manhattan Beach.’ Mitzi vervloekt haar bepleisterde vingers terwijl ze een kopie van een foto uit het huis van het slachtoffer tevoorschijn haalt. ‘Tamara Jacobs.’

      Nolan gaat achter een gigantisch bureau zitten, brengt zijn handen bijeen en kijkt peinzend naar de foto. ‘Ik kende haar niet.’

      Mitzi trekt een wenkbrauw op. ‘Hoe kan dat?’

      ‘Wij maken vijftien, misschien wel twintig films per jaar. Ik ken alle regisseurs – alle sterren. Maar de scenaristen? Alleen de mensen bij personeelszaken weten ze wie de scenaristen zijn.’ Hij legt zijn hand op een telefoon. ‘Hebben ze u koffie aangeboden?’

      ‘Dat hoeft niet.’ Mitzi weet nu al dat deze man zich louter en alleen bekommert om de resultaten. ‘Volgens door ons geraadpleegde artikelen werkte ze aan een film die De Wade heet – waar gaat die over?’

      ‘Ah, oké, dus die is van haar?’ Nolan legt de telefoon weer neer. ‘Het is een religieuze thriller, die om de lijkwade van Turijn draait.’

      Nic is geïnteresseerd. ‘Wat is de plot?’

      Nolan glimlacht. ‘Koop een kaartje en popcorn, dan kom je er wel achter.’

      ‘Die kans lijkt me klein. Wordt hij zonder haar toch afgemaakt?’

      ‘Tuurlijk. Van scenaristen gaan er dertien in een dozijn. Die komt wel af.’

      ‘Had Tamara hier een kantoor?’ vraagt Mitzi. ‘Een bureau waaraan ze werkte? Een plek waar ze aantekeningen van haar research, dagboeken en dat soort dingen bewaarde?’

      Nolan krabt aan een wenkbrauw. ‘Dat weet ik niet. Ik zal iemand van Personeelszaken voor u roepen.’

      ‘Het is dat ze thuis geen computer had,’ voegt Nic eraan toe. ‘Volgens mij moet een schrijver toch een laptop, een tablet, een netbook of zoiets hebben.’

      De directeur knikt. ‘Dat zou ik ook denken. Verder nog iets?’

      ‘Wij zouden graag een kopie hebben van het scenario dat zij heeft geschreven,’ zegt Mitzi. ‘Plus al het beeldmateriaal dat al is geschoten.’

      ‘Is dat echt nodig?’

      ‘Dat weet ik pas als ik het heb gezien. Het zou een gigantische tijdverspilling kunnen zijn, maar ook een grote doorbraak voor ons. Zorgt u alstublieft dat ik het krijg.’

      Hij slaakt een gemelijke zucht. ‘Goed dan.’

      ‘En haar collega’s,’ voegt Mitzi eraan toe, alsof ze zich dingen van een boodschappenlijstje herinnert. ‘We moeten ook alle collega’s van haar werk verhoren. Ik denk de regisseur en de hele cast.’

      Nolan maakt een grimas. ‘Is er enige hoop dat u dit alles discreet en in de eigen tijd van het personeel kunt doen? Misschien na het werk, zodat de film niet onderbroken wordt?’

      Mitzi lacht. ‘Zeker. Er is valse hoop en ijdele hoop. Welke heeft u liever?’