49

WALNUT PARK, LOS ANGELES

Het is in de vroege uurtjes.

      Een onbepaalde tijd midden in de nacht wanneer je zou moeten slapen maar niet slaapt. Een zo vreselijke tijd dat hij geen cijfers verdient. Mitzi heeft niet geslapen. Ze heeft uren in het donker liggen malen. Het bed is groot, koud en leeg. Alfie was een zwijn en een bullebak maar hij was wel warm. Ze heeft zichzelf eraan herinnerd dat ze er goed aan heeft gedaan, ondanks de tranen van Jade en Amber, en dat ze het jaren geleden had moeten doen. Hij sloeg haar pas in het tweede jaar dat ze getrouwd waren. Een klap met de rug van zijn hand toen ze allebei gedronken hadden en ze hem had zitten stangen omdat hij zijn baan was kwijtgeraakt. De volgende ochtend begon ze te denken dat het haar schuld was geweest. Misschien was ze fysiek te confronterend geweest en had ze hem ertoe aangezet. Ze was zo gewend geraakt aan vechten met zware jongens op straat dat een huiselijk handgemeen haar niet zo abnormaal toescheen.

      Vervolgens sloeg hij haar toen hij nuchter was. Een keiharde stomp in haar buik die haar naar adem deed happen. Daarna ging ze een week weg. Vervolgens liet ze hem door het stof kruipen om haar terug te krijgen.

      Na de geboorte van de baby’s sloeg hij haar niet meer. Althans enige tijd. Toen ze te moe was om ’s avonds iets anders te doen dan slapen, liepen de ruzies over seks, of beter gezegd het gebrek aan seks, er dikwijls op uit dat ze op de vuist gingen. Vervolgens maakten ze het goed. Maakten ze het goed en zwoeren ze dat het nooit meer zou gebeuren. Maakten ze het goed alsof de wereld ten onder ging en alleen de beste seks aller tijden de planeet zou kunnen redden.

      Ze weet nu hoe dwaas ze was.

      Een hele tijd na de vroege uurtjes klimt ze uit haar bed. Ze trekt haar kamerjas aan en gaat naar de meiden kijken. Die slapen als engeltjes. Misschien dat ze hier ongeschonden doorheen komen. Misschien zij ook.