143

HET BUREAU AAN 77TH STREET, LOS ANGELES

Tyler Carter ijsbeert ongeduldig als ten slotte de celdeur opengaat en dokter Jenkins met een bezorgde blik naar buiten komt. 

      ‘Hij is helemaal voor jou, maar je zult voorzichtig met hem moeten omspringen.’

      ‘Moet hij geopereerd worden?’

      ‘Nee. Over zijn lichamelijke verwondingen maak ik me geen zorgen – die zijn mooi gehecht. Het is zijn geestelijke gesteldheid.’

      Carter knikt. ‘Heeft hij u bijzonderheden omtrent zichzelf gegeven – zijn naam en adres?’

      ‘Ik heb het hem gevraagd maar er kwam geen zinnig woord uit. Hij leek niet naar mij te luisteren. Hij bleef maar bidden en God om vergeving vragen.’ Jenkins probeert zich enkele van de woorden te herinneren. ‘‘O mijn God, ik betreur het dat ik kwaad heb gedaan” – zoiets.’

      ‘Het is de katholieke akte van berouw.’

      ‘Bent u katholiek?’

      ‘Afvallig. Ik heb het op school geleerd.’

      De dokter wil weggaan.

      ‘Wilt u erbij zijn als ik hem verhoor? Daar heb ik geen probleem mee. Op dit moment is hij hier uit eigen vrije wil en kan hij gaan wanneer hij maar wil.’

      Jenkins schudt zijn hoofd. ‘U doet uw werk, ik doe het mijne. Ik ga me wassen en een kopje koffie drinken. Ik kom over een halfuur of zo wel terug om naar hem te kijken.’

      ‘Oké.’

      ‘O, en gezien de manier waarop hij zichzelf heeft toegetakeld, kunt u hem het best behandelen als een risicogeval.’ De medicus knikt in de richting van de arrestantenbalie. ‘Ik heb al tegen de arrestantenbewaker daar gezegd dat deze man elk moment zelfmoord kan plegen.’

      ‘Begrepen.’

      Carter blijft even staan en kijkt door het gaatje in de celdeur naar binnen. De man is precies zoals hij zich de Sluiper had voorgesteld. Klein. Onbeduidend. Lafhartig. Iemand die mensen in hun slaap vermoordt moest wel slap zijn – zowel lichamelijk als geestelijk. Achter hem slaat de deur open. Hij draait zich om. Mitzi Fallon komt binnengelopen. Haar haar ziet eruit als een verwaaide suikerspin. Geen make-up. Pupillen zo klein en donker als konijnenkeutels.

      ‘Zeg maar niets. Geen geintjes. Ik weet dat ik eruitzie als Joan Rivers op een slechte dag. Ik ben er, dat zou genoeg moeten zijn.’

      ‘Dat is het ook. Bedankt.’

      Ze buigt zich voorover, loert door het kijkgaatje, en draait zich dan om naar Carter. ‘Heeft dat scharminkel al die moorden gepleegd?’

      ‘Kennelijk wel.’ Hij verscheen bij de receptie, noemde alle slachtoffers in chronologische volgorde, inclusief Kim Bass.’

      ‘De klootzak. Heeft hij een naam?’

      ‘Verlossing.’

      ‘O, shit. Een mafketel. Heb je me laten opstaan om me publiek te vernederen voor iemand die een klap van de molen heeft gehad?’

      ‘Ik heb nog geen seriemoordenaar gezien die ik gezond van geest zou noemen.’

      ‘Zeker, maar niet velen noemen zich Verlossing en komen zichzelf midden in de nacht aangeven.’

      Carter valt stil. Mitzi ziet een vreemde uitdrukking op zijn gezicht, alsof hij zich net iets belangrijks herinnert dat hij had moeten doen. Dan beseft ze het enorme belang van dit moment. Carter stapt van een richel waar hij twee jaar op heeft gestaan. Als hij de juiste stap zet en de man aan de andere kant van de metalen deur ter dood wordt veroordeeld, wordt de onstuitbare opwaartse lijn van zijn carrière hervat. Als hij de verkeerde stap zet en de gek die bekend staat als Verlossing strafvermindering krijgt wegens ontoerekeningsvatbaarheid, wordt Tyler Carters kans op roem zonder plichtplegingen door de plee gespoeld.

      ‘Heb je trek in een kop koffie? Misschien een vroeg ontbijtje?’

      Mitzi schrikt op. ‘Wat zeg je?’

      Carter glimlacht. ‘Ik heb net besloten dat ik er nog niet aan toe ben om hem te verhoren.’ Hij gebaart met zijn hand naar de cel. ‘Hij heeft zichzelf nu vertoond. Wat gaat hij doen? Vragen of hij naar huis mag en doen alsof dit nooit gebeurd is? Als hij dat doet, komen we in elk geval te weten waar Verlossing woont. Nee, voordat we daar naar binnen gaan en hem in staat van beschuldiging stellen, wil ik weten wie hij is, wat voor soort man hij is en hoe hij zo is geworden. Zullen we nu die koffie gaan drinken?’