154

HET VLIEGVELD VAN COINTRIN, GENÈVE, ZWITSERLAND

Nics penning is genoeg om een ritje in een Zwitserse politieauto naar het vliegveld te regelen en nog eentje om Ursula veilig naar het huis van haar vriend de diplomaat in Genève te brengen.

      Nadat ze tickets hebben gehaald bij de Lufthansabalie, gaat de rechercheur meteen naar het toilet. Hij sluit zichzelf op in een hokje, licht het keramische toiletdeksel op en gooit met tegenzin de lege Beretta in de stortbak. Hoe graag hij het wapen ook zou willen houden, hij kan het onmogelijk door de scanners krijgen. Hij stelt de vlotter bij, kijkt of het toilet nog doorspoelt en gaat dan naar de vertrekhal.

      Hij en Edouard hebben amper de tijd om te praten terwijl ze zich door de check-in haasten en dan door de beveiliging, de douane en de paspoortcontrole gaan. Bij de gate voegen ze zich bij de honderden passagiers op de dertien uur durende vlucht naar L.A., via een verbinding op JFK in New York. Ten slotte dendert de 747 over de startbaan en stijgt hij op in de avondhemel.

      Als het vliegtuig eenmaal zijn kruishoogte heeft bereikt en de lichtjes voor de gordels uitgaan, zal Nic de purser zoeken en een exemplaar van de passagierslijst vragen. Hij wil door het vliegtuig wandelen en kijken welke gezichten bij welke namen horen. Dan pas zal hij zich veilig voelen en in staat zijn om naar huis te gaan en te denken aan het nieuwe leven dat daar op hem wacht. Hij zal eerst naar het noorden zeilen, naar San Francisco, dan langs Fort Bragg en langs de beboste randen van Crescent City, Gold Beach en Florence. Misschien gaat hij door naar Neah Bay en doet hij Victoria, Richmond en Vancouver aan. Onderweg zal hij wel werk zoeken. Zichzelf verliezen. Zichzelf herontdekken. Wie weet?

      Broussard legt zijn hand op zijn arm en brengt hem terug naar het heden. ‘Denk je dat ze de man ooit te pakken zullen krijgen die die schrijfster van jullie heeft vermoord en heeft geprobeerd om ons te doden?’

      Gewoonlijk zou Nic optimistisch en positief zijn. Hij zou het gebruikelijke rechercheurspraatje houden en zeggen dat de schurken uiteindelijk altijd het onderspit delven. Maar die dagen liggen nagenoeg achter hem. ‘Waarschijnlijk niet. Deze vent vermoordt mensen in zowel Amerika als Europa – hij is een beroepsmoordenaar. Professionals verdwijnen op een manier die voor straatgangsters niet is weggelegd. Je gaat grenzen over, je schudt de politie af – je reist van het ene continent naar het andere, het spoor verdwijnt.’

      ‘Maar je hebt wel aanwijzingen, sporenmateriaal, dagen en datums om iemands gangen na te gaan. Dat helpt toch allemaal?’

      ‘Inderdaad, maar het betekent veel meer als je een heel goed signalement van de man hebt – en dat hebben wij niet. Hij is een schim.’