121

TURIJN

Roberto Craxi wordt gewekt door het rumoer.

      Een doffe bons. Dan nog een. Hij heeft geen idee hoe lang hij heeft geslapen. De lucht is warm en bedompt – en hij is verzwakt door een gebrek aan water. De grond onder hem trilt. Vlak bij heeft iemand iets zwaars laten vallen. Nog een doffe bons.

      En nog een.

      Hij heeft uitgeknobbeld wat het is. Iemand haalt zware stenen van de plaat. In de komende ogenblikken zal hij misschien vrij zijn – of dood.

      Het geluid is nu duidelijker. Steen op steen. Er moeten grote keien op de plaat gelegd zijn om te zorgen dat hij niet opgelicht kon worden. Die bovenop zijn al verwijderd; nu worden de laatste weggeschoven. Hij roept al zijn lichamelijke en geestelijke kracht op om zich voor te bereiden op de opening van de tombe. Stilte.

      Hij vermoedt dat zijn ontvoerder nadenkt over hoe hij de plaat moet wegschuiven. De man zal er niet overheen willen hangen, want dan zou hij uit balans en kwetsbaar zijn als de plaat er eenmaal af is. Hij zal ook niet proberen om hem naar zich toe te trekken en het risico lopen dat hij op hem valt. Nee, hij zal hem er waarschijnlijk af schuiven, vanaf het uiteinde – dat boven Craxi’s hoofd. Dat is de enige manier waarop hij een positie direct boven hem kan blijven innemen.

      Craxi heeft gelijk. Efrem trekt de plaat met één krachtige beweging naar links. De voormalig militair handelt bliksemsnel. Hij springt zo snel hij kan.

      De monnik wordt achteruit gestoten. Hij had wel verzet verwacht, maar niet zo snel en krachtig.

      Craxi zakt door zijn enkels zodra zijn voeten de grond raken. Maar hij is vrij. De monnik maakt een snelle beweging met zijn rechterhand – een beslissende fractie van een seconde. Craxi ziet de flits te laat. Hij grijpt naar zijn buik.

      Efrem kijkt hoe Craxi worstelt met de puntige ijzeren staaf waarmee hij hem gespietst heeft.

      Craxi houdt hem met beide handen vast en probeert niet te vallen. Hij is duizelig en zakt op zijn knieën.

      Efrem loopt naar hem toe, kijkt onverschillig naar de steeds grotere bloedvlek in het overhemd van zijn gijzelaar en maakt een koele berekening.

      Het zal een hele tijd duren voordat hij op die manier is overleden. Heel lang.

      Hij loopt om Roberto heen. Gaat achter hem staan. Neemt zijn hoofd in de holte van zijn elleboog en breekt met één felle draai zijn nek.