79

HET KANTOOR VAN DE PATHOLOOG, LOS ANGELES

De cursor van de iMac glijdt over het PDF-icoontje van Adobe en klikt het aan.

      Amy Changs mond valt open van verbazing. ‘Dat meen je niet.’ Ze kan de inhoud van het document dat Gunter Quentell haar net heeft gestuurd amper geloven. Ze heeft meer dan vierhonderd pagina’s voor zich, die suggereren dat de Lijkwade van Turijn feitelijk is vervalst door een van ’s werelds meest begaafde kunstenaars, beeldhouwers, schrijvers, wiskundigen en uitvinders.

      Leonardo da Vinci.

      Belachelijk. Aan de andere kant, als íemand zo’n relikwie kon vervalsen, dan was hij het wel. Behalve een briljant kunstenaar, wetenschapper en uitvinder, was hij ook iemand die van intellectuele practical jokes hield. Eeuwen voordat ze door mindere goden gerealiseerd werden, bedacht hij al tanks, helikopters en zonne-energie. Hij maakte de meest gereproduceerde religieuze schildering aller tijden, het briljante en ondeugende Laatste avondmaal, waarop hij Maria Magdalena als metgezel van Christus afbeeldde.

      Misschien was dat toch niet zo’n belachelijk idee.

      In Gunthers document wordt beweerd dat Leonardo zijn eigen gezicht als model gebruikte voor de Wade van Turijn, zoals hij dat naar verluidt ook deed bij de Mona Lisa.

Amy bestudeert de drie afbeeldingen – de afdruk van de Wade, een portret van Da Vinci en de Mona Lisa. Er zijn overeenkomsten – in de ogen en zelfs in de neus – maar ze is nog niet helemaal overtuigd. Om te beginnen is de grote schilder pas honderd jaar na de omstreden koolstofdatering geboren. En bij verschillende wetenschappelijke onderzoeken is geen enkel spoor van olie of waterverf gevonden op het linnen doek. Kon Leonardo werkelijk honderden jaren voor anderen erkenning claimden voor die techniek een vorm van fotografie hebben uitgevonden? Niet ondenkbaar. Maar in dat geval zou hij de uitvinding zeker meer dan een keer hebben gebruikt.

      Onder aan het elektronische document staan kopieën van krantenartikelen uit 2011, waarin uitvoerig wordt ingegaan op beweringen van de Italiaanse kunstkenner Luciano Buso dat de Wade niet door Leonardo is gemaakt, maar door Giotto di Bondone, die in de dertiende en veertiende eeuw leefde.

      Amy leest ze vluchtig door. Het lijkt erop dat Giotto een meester was in het schilderen van bekende personen – met name Christus – en naar verluidt door de Kerk werd gekozen om een replica van de Wade te maken omdat het origineel in zo’n erbarmelijke staat verkeerde. Naar het schijnt heeft hij het getal ‘15’ in het schilderij verwerkt om het jaar aan te geven waarin hij het werk voltooide.

      Verderop in de PDF staan nog enkele andere artikelen waarin de uitspraken van Buso volledig worden verworpen als volkomen ongefundeerd.

      Amy keert terug naar de beeltenissen van de Wade. Nieuwe vragen komen in haar op. De Wade lijkt sporen van bloed, zweet en weefsel te vertonen. Anders dan algemeen wordt aangenomen kunnen lijken na de dood nog steeds bloeden, als het hart niet meer klopt, maar het zou buitengewoon zijn als een lijk daarbij zulke duidelijke sporen zou nalaten.

      Er is nog iets wat haar dwarszit. Rotting. Een lijk dat al dagen ligt, ook al is dat in een afgesloten grot, gaat ongetwijfeld rotten. Als er bloed op het linnen te zien zou zijn, dan zou dat ook voor andere lichaamsstoffen moeten gelden. Die zijn er niet.

      Haar telefoon gaat. Het is haar secretaresse. Ze heeft juist een telefoontje van een Engelse professor gemist. Hij heeft een boodschap achtergelaten dat hij haar wil spreken over de kruisiging van Christus en waarom hij ervan overtuigd is dat de Wade van Turijn authentiek is.