93

TURIJN

Het is zaterdagochtend 2.30 als Nic en Fabio Goria de vermoeide Erica Craxi op een veilig adres hebben ondergebracht, waar ze beschermd wordt door de mannen van de Italiaanse politie. De regen slaat hard tegen de voorruit van de voortsnellende auto en door het late uur, de warme auto en het ritme van de regen kost het de politieman moeite om wakker te blijven. Tjonge, hij kan wel een tukje gebruiken. Luisterend naar het repetitieve schrapen van de banden op de natte weg en de regen die tegen de ramen slaat, zakt hij weg. Hij is mijlenver weg. Op de open zee snijdt zijn oude boot door het witte water als hij vaart maakt in de richting van de zon die aan de horizon glinstert. Hij draait zich dan om naar de lachende stemmen achter in de boot. Daar zitten Carolina en Max in hun rode reddingsvesten, met de wind in hun haar. De levensvreugde straalt van hun mooie gezichten.

      Nic wordt wakker. In het bonken van zijn hart voelt hij de pijn van de herinnering. Hij draait het raampje naar beneden en laat de koude lucht en de geselende regen in zijn gezicht slaan. Het zal niet lang meer duren tot late avonden en moordzaken zoals deze andermans probleem zijn. Geleidelijk verschijnen er aan de andere kant van het verregende raam uitgelopen stadsgezichten van het vertrouwde centrum. Goria zet de motor af en dooft de koplampen als hij stopt om de hoek bij Nics hotel. ‘We zijn er. Nu kun je fatsoenlijk gaan slapen.’

      Hij geeuwt terwijl hij zijn autogordel losmaakt. ‘Dank je, daar heb ik zeker behoefte aan. Gezien de omstandigheden hebben jij en je jongens het vanavond goed gedaan, Fabio. Erica Craxi heeft ons in elk geval meer dan genoeg verteld om op door te gaan.’

      ‘Grazie. Ik kom je om acht uur halen. Het spijt me dat we haar man zijn kwijtgeraakt. Mijn mannen zullen hem vinden, dat beloof ik je.’

      ‘Ik hoop het – voor hem en voor haar.’

      Goria grijpt Nic bij de arm als zijn hand naar de deurkruk gaat. ‘Wees voorzichtig. De carabinieri houden je hotel misschien in de gaten. Zonder dat wij het weten zouden ze je met nachtkijkers van een kilometer afstand kunnen bespieden. Ik zal hier blijven tot jij op je kamer bent. Als ze in de buurt zijn, zullen ze dichterbij komen en dan zal ik het zien. We kunnen beter het zekere voor het onzekere nemen.’

      Nic stapt uit de auto, knikt ten afscheid en trekt de kraag van zijn jack op tegen de regen. Afgezien van de auto’s die overal schots en scheef geparkeerd staan, zijn de straten verlaten. De winkels en de bars in de buurt zijn alleen maar zwart, nat en leeg.

      Hij schudt de regen van zich af als hij langs de receptie loopt en met de lift naar zijn kamer gaat.

      Als hij zich in de badkamer opfrist, merkt hij dat zijn tandenborstel en zijn scheermes keurig in een glas op een plankje boven de wasbak zijn gezet. Het kamermeisje is zeker geweest. Dat is iets wat je in een viersterrenhotel zou verwachten, maar niet in deze tent. Hij doet het licht uit en loopt terug naar de kamer. Er is iets veranderd, misschien is er iets mis. Hij bespeurt het, net als hij aanwijzingen op een plaats delict bespeurt.

      Het bed is voor het eerst sinds hij hier is teruggeslagen. En het is niet opgemaakt op de professionele, keurige manier van een kamermeisje. Het is opgemaakt door iemand die het wilde laten lijken alsof het door een kamermeisje was gedaan. Iemand die rondsnuffelde.

      Er is een onbekende in deze kamer geweest.