74

TURIJN

Wat Nic bijna net zo stoort als het feit dat Roberto Craxi en zijn vrouw zijn verdwenen, is het feit dat Carlotta en Fredo zich niet zo druk lijken te maken. Kennelijk werkt de Italiaanse politie heel anders dan die in de VS. Te relaxed en slordig naar zijn smaak.

      Hij bijt nog steeds op zijn tong als Fredo hen naar de bank van Craxi rijdt, aan het zuidoostelijke eind van de Via Po, vlak bij de reusachtige Piazza Vittorio Veneto. Hoewel het niet zo ongebruikelijk is dat mensen in hun leven vijf tot tien keer verhuizen, veranderen ze slechts heel zelden van bank. De directeur zou hun het nieuwe adres moeten kunnen geven.

      Carlotta zit achterin met Nic en ziet dat hij ergens op zit te broeden. ‘Zit jou iets dwars?’

      ‘Ja, inderdaad. Vind jij het niet gek dat geen van de buren de Craxi’s hebben zien vertrekken en dat ze met geen van hen genoeg bevriend waren om een adreswijziging door te geven?’

      Ze trekt haar schouders op. ‘Dat gebeurt. In zulke appartementencomplexen kom je, ga je, zie je niet veel mensen. Ik woon in net zo’n soort complex.’

      Terwijl hij praat, kijkt hij uit het raampje. ‘Die trap was krap. Je kunt daar geen meubels doorheen dragen zonder geluid te maken, langs de muren te schuren, zonder dat het opvalt.’

      ‘Heb jij de huisbaas, signore Llorente, gevraagd naar het nieuwe adres? Misschien weet hij het?’

      ‘Ik heb het gevraagd. Hij weet het niet.’ Hij draait zich naar haar toe. ‘Er klopt iets niet, en ik krijg de indruk dat het jou en de carabinieri niet echt veel kan schelen omdat het niet jullie zaak is.’

      ‘Scusi?’ Ze wordt een beetje rood. ‘Ik begrijp het niet.’

      ‘Kom op. Wij worden afgepoeierd door die vriend van jou, die koster, vervolgens zijn de Craxi’s verdwenen en hun appartement – tja, dat is het enige appartement dat net geschilderd is – en jullie lijken daar totaal niet in geïnteresseerd.’

      Ze is beledigd door zijn toon. ‘Misschien is het geschilderd om nieuwe huurders aan te trekken.’

      ‘Misschien doen jullie niet genoeg je best. Ik durf te wedden dat als jullie een team van de technische recherche naar dat appartement sturen, ze zelfs geen vingerafdruk van Craxi of zijn vrouw zullen vinden.’

      ‘Hij is vertrokken,’ ze werpt geërgerd haar handen in de lucht, in een flits van Italiaans temperament. ‘Volgens de huisbaas heeft hij zijn huur betaald, dus is er hier in Italië geen misdrijf gepleegd dat wij kunnen onderzoeken.’

      ‘Voor jullie misschien niet, maar wij hebben een verminkte dode vrouw die direct verband houdt met jullie vermiste Italiaan.’

      ‘Hij is niet vermist. Hij is gewoon vertrokken, verhuisd.’

      ‘We zijn er.’ Fredo zet de Alfa langs de stoep.

      ‘Bedankt,’ bijt Nic hem toe, terwijl hij het achterportier opent en uitstapt. Carlotta stampt hem voorbij de bank in. Ze loopt langs een rij klanten en toont haar legitimatie bij een loket. Een medewerker van de bank verschijnt in beeld. Hij laat hen binnen door een elektronisch bediende deur en brengt hen vervolgens door een gang en over een trap naar de eerste verdieping, naar een kantoor in een hoek aan de achterkant. Het lijkt wel alsof de grote jongens over de hele wereld altijd de hoekruimte willen, die met de dubbele ramen en het beste uitzicht op straat.

      Fabrizio Gatusso staat op en geeft Carlotta een hand. De grijsharige vijftiger ziet er in alle opzichten uit als een bankdirecteur: blauwe krijtstreep, wit overhemd en strak gestropte blauwe das.

      ‘Hij zegt dat je binnen kunt komen,’ legt Carlotta uit. Haar toon verraadt dat ze nog steeds boos is op Nic. ‘Hij spreekt geen Engels maar ik zal vertalen.’

      Nic gaat naast haar op de bruine hoekbank zitten, het soort bank dat uit meerdere losse elementen bestaat. Gatusso gaat op een ander vierkant element ervan tegenover hen zitten, achter een glazen tafel vol papieren en brochures. De bankier geeft Carlotta een dossier dat zij op haar beurt met een toelichting aan Nic overhandigt. ‘Dit zijn kopieën van Craxi’s rekeningen voor zolang hij klant is geweest. Ook die van zijn vrouw.’

      ‘Is geweest? Klant is gewéést.’

      ‘Si. Ze hebben hun rekeningen een maand geleden opgezegd.’

      Nic voelt zijn woede weer opborrelen. Er wordt kostbare tijd verspild. ‘Bij wie doen ze dan nu hun bankzaken?’ Zijn toon wordt bijna spottend. ‘Als klanten van bank veranderen, werken de oude en de nieuwe bank doorgaans samen om automatische overschrijvingen om te zetten en afbetalingsregelingen en zo uit te wisselen. Vertel me alsjeblieft niet dat het in Italië anders werkt of dat ik speciale toestemming van de president, of de paus of wie dan ook moet hebben.’

      Ze staart hem kwaad aan. ‘Ik vraag het voor jou.’

      Terwijl ze dat doet, slaat Nic het dossier open om de afschriften door te nemen. Daarin is de reeks betalingen van Tamara Jacobs terug te vinden – bedragen van 5.000 dollar. Hij bladert erdoor en ziet ook de hogere bedragen – twee internationale overboekingen van 25.000 dollar.

      Carlotta wendt zich weer tot hem. ‘Signore Gatusso heeft geen idee bij welke bank de Craxi’s nu zitten.’ Ze steekt haar hand voor hem langs om even in het dossier te bladeren en vindt een kopie van een laatste afschrift. ‘Dit is het laatste contact met de bank. Toen de Craxi’s hun rekeningen opzeiden, hebben ze al hun geld contant opgenomen.’