115

WALNUT PARK, LOS ANGELES

De oude groene schoolbus vertrekt en Mitzi staat op de stoep gênant de achterlichten en haar verdwijnende dochters uit te wuiven als ze wordt gebeld door Carter, die haar vertelt dat ze weer een lijk hebben.

      Die vent moet wel helderziend zijn. Hij zei dat de Sluiper over tijd was en kijk, binnen vierentwintig uur krijgt hij gelijk. Geen wonder dat ze hem de tovenaar noemen. Ze start de oude auto en probeert Alfie en de meiden uit haar hoofd te zetten terwijl ze naar Boyle Heights rijdt. Ze piekert nog steeds over de meiden en de emotionele uitbarsting in dat Italiaanse restaurant. Ze hoopt maar dat Jade het allemaal even vergeet als ze op de ski’s staat. Ze zit zo vol woede en pijn dat het hartverscheurend is om er zelfs maar aan te denken. Ze was altijd papa’s meisje – dat zal ze altijd zijn – en het zal voor iedereen moeilijk worden om daarmee om te gaan.

      Mitzi vraagt zich af of ze haar bij hem op bezoek moet laten gaan. Tot nu toe is dat iets wat ze volledig uitgesloten achtte. Ze wordt bijna onpasselijk bij de gedachte alleen al dat haar dochter door een gevangenispoort gaat. Maar misschien moet ze het toch accepteren. Als dat is wat Jade werkelijk wil – en als Alfie het ermee eens is – moet ze haar steunen en haar erdoorheen helpen.

      Uiteindelijk schudt de inspecteur de geesten van persoonlijke gruwelen van zich af en denkt aan haar werk. Carter lijkt niet zo slecht als zijn reputatie. Toegegeven, een lolbroek is hij niet, maar zijn professionaliteit staat buiten kijf. Eén ding is zeker, ze is blij dat zij niet de leiding heeft over de Sluiperzaak. Te oordelen naar wat ze in de dossiers heeft gelezen, is dit een buitengewoon zieke geest. Honderd procent sociopaat die zich nergens iets van aantrekt.

      Mitzi ziet het busje van Amy bij het oude gepleisterde appartementenblok staan. Fijn om haar vriendin te zien – ook al zijn de omstandigheden zo vervelend. Ze toont haar legitimatie en wordt binnengelaten. In het trappenhuis trekt ze een witte overall en overschoenen aan, om daarna de trap op te gaan.

      ‘Mitzi Fallon,’ zegt ze en ze houdt haar penning op als ze naar binnen gaat. ‘Weet iemand waar Carter is?’

      Een jonge vrouw van de technische recherche kijkt op van de bank waarvan ze haren plukt met een pincet. ‘Slaapkamer aan de achterkant met de patholoog-anatoom.’

      ‘Oké.’

      Carter en Amy zitten in een hoek achter in de kamer bij het hoofd van het stoffelijk overschot als Mitzi binnen komt lopen. ‘Heeft u deze week een lot voor de staatsloterij gekocht, inspecteur? Ik hoop het maar, met uw vermogen om de toekomst te voorspellen.’

      Hij glimlacht bijna. ‘Vrouw, tweeëndertig, naam Kim Bass. Huurster van het huis te oordelen naar foto’s en papieren die we hebben gevonden. Heeft hier bijna twee jaar gewoond. Is al een paar dagen dood. Dr. Chang zal zo wat meer bijzonderheden verschaffen.’

      ‘Hoi Mitz.’ Amy werpt haar een blik van oprechte genegenheid toe. ‘Jullie dame is omgekomen door wurging met een riem. Kom maar kijken.’

      Mitzi wringt zich rond het bed en volgt de wijzende vingers van haar vriendin naar het opgezwollen gezicht van het lijk.

      ‘Kijk maar naar de sporen in de nek. Je kunt de indruk zien van vier strepen van nog geen vijf centimeter breed. Volgens mij is het eerder een smalle leren riem dan zo’n dikke die je normaliter in spijkerbroeken draagt.’ Amy heft haar handen op en doet alsof ze de einden van een riem in haar beide vuisten vasthoudt. ‘De moordenaar stond achter haar, hij sloeg de riem zo in een lus om haar nek en kruiste zijn handen om meer kracht te kunnen zetten terwijl hij haar wurgde.’ Ze houdt op met gebaren. ‘Kijk nu nog eens naar Kims nek.’

      Mitzi buigt zich over haar heen.

      ‘Zie je deze extra sporen op en rond de luchtpijp? Die zijn van vingers en knokkels.’

      ‘Ik durf te wedden dat hij haar heeft omgedraaid en haar met zijn blote handen heeft afgemaakt,’ zegt Carter. ‘Vlees op vlees.’

      Mitzi snapt wat hij bedoelt. ‘Hij wilde haar zien sterven.’

      ‘Dat niet alleen. Hij wilde het ook vóélen.’ Carter wijst naar het lichaam. ‘Eerst was ik er niet van overtuigd dat het onze jongen was, maar deze oog-in-oogfinale is beslist zijn werk.’

      ‘Was er ook een wade?’ vroeg Mitzi.

      Carter knikt. ‘Ze is van top tot teen bedekt. Eén ding staat vast: de Sluiper is terug.’