140

FRANKRIJK

Vijf uur nadat ze uit Nice zijn vertrokken, zet Édouard Broussard de richtingaanwijzer aan en stuurt hij de BMW van de A7 af. Omdat zijn vrouw slaapt, praat hij zachtjes tegen Nic. ‘Dit is Malataverne. We zullen even stoppen in Montelimar.’

      ‘Hoe ver zijn we?’

      ‘Ongeveer driehonderdvijftig kilometer.’

      ‘Wat is dat – halverwege?’

      ‘Iets verder, maar het duurt langer dan ik gehoopt had. De wegwerkzaamheden rond Aix-en-Provence hebben ons erg opgehouden.’

      Ursula beweegt. Haar gezicht plakt aan de leren stoelbekleding waar ze is gaan liggen. ‘Zijn we er?’

      ‘Nee, liefje. We gaan Montelimar in om even te lunchen.’

      ‘Oh, mooi.’

      Nic protesteert bijna. Hij had liever gehad dat ze gewoon een toilet bij een benzinepomp gebruikten en dan weer op weg gingen.

      ‘Ik ken daar een perfect restaurant.’ Édouards hand glijdt van het stuur en zoekt die van zijn vrouw. ‘Bij het Palais des Bonbons et du Nougat. Het heeft al tien jaar een Michelinster.’

      Nic brengt zijn bezwaar te berde. ‘We hebben werkelijk geen tijd om te treuzelen. We moeten naar Genève en dan naar het vliegveld.’

      ‘Onzin,’ zegt Édouard nonchalant. ‘We moeten eten.’

      ‘En drinken,’ voegt Ursula daaraan toe, die nu helemaal wakker is. ‘De lunch op zondag is geen lunch zonder een paar glaasjes wijn.’