27

Commissaris Deke Matthews is niet het soort diender dat je wilt laten wachten. Hij is een grote man in elke betekenis van het woord. Groot van postuur. Groot binnen de politie. Een grote lastpost voor zijn rechercheurs. Hij zit ongeduldig aan zijn bureau op Fallon en Karakandez te wachten. Zijn tonronde, met een blauw overhemd bedekte buik is aangesnoerd met bretels die net zo rood zijn als zijn vlezige gezicht.

      ‘Sorry baas.’ Mitzi komt binnenstormen met Nic op sleeptouw.

      ‘Een kwartier te laat, inspecteur. Heb je enig idee hoe een lekkere maaltijd kan aanbranden in negenhonderd seconden? Hoe boos mevrouw Matthews zal zijn als ik de reden ben dat die lekkere maaltijd aangebrand is?’

      ‘Ik begrijp het, baas.’

      De chef trommelt met alle tien zijn mollige vingers op zijn bureau, alsof hij met Thanksgiving op een bord met lekker eten wacht. ‘En, wat hebben jullie? Voor de dag ermee. Als ik geluk heb, ben ik misschien toch nog thuis voordat het begint te verkolen.’

      Mitzi gooit met een klap een dikke stapel mappen op het bureau en haalt er een stel foto’s uit. ‘Tamara Jacobs, scenarioschrijfster, halverwege de vijftig, dood aangetroffen in het water bij Manhattan Beach. De onbekende dader heeft haar gemarteld – haar linkeroog en een paar tanden uitgetrokken, draadsporen rond de polsen. Op het laatst heeft hij haar keel doorgesneden. De plaats van de moord lijkt haar huis te zijn, mooi optrekje in Beverly.’

      ‘Waarom dat?’

      ‘Uit forensisch onderzoek is gebleken dat de bloedspatten op het plafond van haar woonkamer van het slachtoffer zijn.’

      Matthews werpt een blik op de post-mortemfoto’s en pakt er dan eentje tussen duim en wijsvinger alsof hij zich daar niet mee wil bevuilen. ‘Wat wij hier hebben, mevrouw en meneer, is iets wat regelrecht uit het riool komt.’ Hij kwakt hem op zijn bureau. ‘Waarom heeft hij die griet niet in haar eigen huis achtergelaten nadat hij haar had vermoord? Waarom is de dader naar het strand gereden om haar in de oceaan te dumpen?’

      ‘Om tijd te winnen.’ Nic schuift een stapel opnames van de bewakingscamera van het strand naar hem toe. ‘Hij kwam waarschijnlijk van buiten de stad en reed in deze gehuurde Lexus.’

      ‘Is dit er zo eentje met vierwielaandrijving?’

      ‘Ja, een dure bak, een hybride.’

      ‘Mooi.’ Hij pakt de foto. ‘Wat is het verband tussen jullie man en deze auto?’

      ‘Bandsporen in het zand op de pier komen overeen met die van een van de auto’s die op het vliegveld worden verhuurd. Het zou kunnen dat hij hierheen is komen vliegen voor de moord en meteen daarna weer op het vliegtuig is gestapt.’ Nic pakt de documenten die zijn helpsters van Roofzaken hebben opgesnord.

      ‘Heeft die figuur een naam?’

      ‘Agne.’ Nic geeft hem een huurovereenkomst.

      Matthews fronst zijn wenkbrauwen. ‘Agnes – een meisje?’

      ‘Nee, Agne – dat is de achternaam die de chauffeur op de papieren heeft ingevuld. Voornaam ‘‘Abderus’’. Kijk maar.’

      ‘Abderus?’ Hij staart naar de fotokopie. ‘Echte naam?’

      ‘Waarschijnlijk niet. Ik heb beide namen gegoogeld. Ze zijn Grieks en veelvoorkomend. Abderus was een Antieke held van onduidelijke afkomst.’

      ‘Dat spreekt.’ Matthews schuift de kopie terug. ‘Van die Grieken komt niets goeds. Hun economie zit in het slop. Hun eten is belazerd. Er is een reden waarom je Italianen na het eten geen borden stuk ziet gooien.’

      ‘De beschaving?’ oppert Mitzi. Ze kijken haar allebei met gefronste wenkbrauwen aan. ‘Er gaan geruchten dat die afkomstig is van de Grieken.’

      Hij negeert haar. ‘We hebben dus een Griekse huurmoordenaar – die mogelijk hierheen vliegt om een schrijfster uit L.A. te martelen en te vermoorden. Kunnen jullie maaltijdbedervers daar iets van maken?’

      Mitzi schuift hem een exemplaar toe van het scenario dat ze Sarah Kenny uiteindelijk heeft weten te ontfutselen. ‘Dit is de film waar Jacobs aan werkte. Hij gaat over de Lijkwade van Turijn en wij vermoeden dat er een paar schokkende uitspraken in worden gedaan over de vraag of het werkelijk de lijkwade van Christus was.’

      Matthews werpt een blik op de klok. ‘Kan dit mensen echt wat verdommen?’ Van die opmerking zijn de rechercheurs even stil. ‘Ik bedoel, hebben jullie ooit een goeie film gezien waar religie in zit?’

      ‘The Exorcist,’ zegt Nic.

      ‘Bruce Almighty?’ oppert Mitzi. Ze kijken haar allebei met gefronste wenkbrauwen aan. ‘Die ging wel een beetje over godsdienst.’

      De commissaris schudt zijn hoofd. ‘Oké, ik geef toe dat God het goed kan doen. Maar vertel eens, wie hecht er in het echte leven nou zoveel waarde aan die lijkwade? Katholieken? Grieken?’

      ‘Zij en misschien ook anderen.’ Terwijl ze praat, bladert Mitzi door de stapel mappen. ‘Een assistente die wij bij de studio spraken zei dat Jacobs onderzoekers in Italië heeft betaald om voor haar te werken – misschien hebben zij haar informatie over de Wade gegeven.’

      ‘Wat voor informatie?’

      ‘Onduidelijk. Er zou een scène in een lab komen, dus misschien doen wetenschappers een koolstofdatering of nemen ze DNA-monsters van bloed op de Wade. Misschien komen ze met bewijs wiens lichaam erin heeft gelegen.’

      De chef wijst met zijn vinger naar de dossiers die ze nog steeds doorbladert. ‘Gok je maar wat of heb je daar iets waarmee je een slimme indruk kunt maken?’

      Eindelijk vindt ze de papieren waarnaar ze op zoek is. ‘Dit zijn kopieën van geheimhoudingsverklaringen die iedereen die aan de film werkte moest tekenen.’ Ze geeft hem er een paar. ‘En hier is een kopie van een memo van de publiciteitsafdeling aan Tamara Jacobs, waarin wordt gevraagd of ze de New Scientist en de National Geographic ook bij de perspresentatie wil hebben. Dat soort tijdschriften komt normaliter nooit op filmfeestjes.’ Ze opent een andere map. ‘En hier is een IBAN-nummer van de bankrekening van een Italiaan die Tamara betaalde in Turijn. Hij staat op naam van een zekere R. Craxi.’

      ‘Eccellente, het klinkt alsof jullie al een aantal aanknopingspunten hebben.’ Matthews schuift zijn stoel naar achteren en kijkt weer op de klok terwijl hij naar zijn jasje loopt, dat achter de deur hangt. ‘Ik ga eten. Jullie kunnen maar beter naar de kantine gaan – zo te horen hebben jullie een lange nacht voor je.’