80

TURIJN

Om negen uur ’s avonds krijgt Nic eindelijk het telefoontje waarop hij de hele dag heeft gewacht.

      ‘Ben je alleen?’ Een Italiaanse mannenstem. Een stem die hij maar één keer eerder heeft gehoord.

      ‘Alleen Ik en een tv die het niet goed doet.’ Hij gooit de afstandsbediening op de sprei en gaat op de rand van het bed zitten.

      ‘Loop je hotel uit en steek over. Ga bij de hoek naar links, daar zie je een Fiat Bravo. Ik laat de stadslichten aan.’

      Nic wurmt zijn gezwollen voeten in schoenen die op de een of andere manier zijn gekrompen sinds hij ze heeft uitgeschopt. ‘Heb je goed nieuws?’

      ‘Ik heb nieuws.’

      De man hangt op.

      Nic klapt zijn telefoon dicht, strikt zijn veters, staat op en pakt zijn jasje en zijn sleutels.

      Het is donker en het regent zachtjes als hij uit de benauwende warmte van het oude hotel in de frisse novemberavond komt. Het motregent, het soort regen dat je niet goed kunt zien maar dat je wel de hele tijd voelt – een ijzige mist die je ongemerkt doordrenkt terwijl hij de warmte aan je lichaam onttrekt. Nic slaat de hoek om en na een paar passen ziet hij de geparkeerde Fiat.

      Hij heeft Fabio Goria nog nooit ontmoet maar de man heeft goede referenties. Hij werkt voor een van de beste detectivebureaus en Nic heeft zijn naam van een vriend bij de FBI. Hij stapt in de Fiat Bravo van de detective, doet de deur dicht en geeft hem een hand. ‘Nic Karakandez, aangenaam.’

      ‘Fabio.’ Goria heeft een schorre stem en brede schouders. Hij is ongeschoren, halverwege de dertig, en ruikt naar sigaretten.

      ‘En, wat heb je?’

      De lichten van passerende auto’s glijden over het stoppelige gezicht van de detective terwijl hij praat. Zijn samengeknepen blauwe ogen kijken strak naar de voorruit of in de achteruitkijkspiegel. ‘Jij hebt me gevraagd om Roberto Craxi voor je te vinden en hem te volgen tot je in Turijn was. Dat heb ik gedaan.’

      Nic is meer onder de indruk dan hij wil toegeven. ‘Waar is hij?’

      Goria geeft niet meteen antwoord. Hij wendt zijn blik van de spiegel af en kijkt de rechercheur in de ogen. Hij moet deze man kunnen vertrouwen. Er zijn dingen die hij moet weten – dingen waarvan hij zeker moet zijn – voordat hij hem iets vertelt. ‘Ik heb speciaal agent Burge gesproken. Hij heeft me verteld dat jij een goede politieman bent, dus zal ik je helpen. Maar voordat we praten over Craxi en waar hij zich schuilhoudt, vertel me wat je over hem weet.’

      Waar hij zich schuilhoudt. De zinsnede doet Nics hart sneller kloppen. ‘Ik weet niet veel. Hij is Italiaan en de ontvanger van een flink bedrag van een moordslachtoffer in L.A. O ja, de carabinieri hebben hem niet kunnen vinden.’

      De glimlach van Goria is amper zichtbaar in de schemering. ‘Craxi werkte voor de carabinieri. Tot slechts een paar jaar geleden.’

      ‘Wat?’

      ‘Hij was een lid van de Raggruppamento Operativo Speciale – de ROS. Weet je wat dat is?’

      ‘Een groep voor speciale operaties?’

      ‘Precies. Een van hun belangrijkste bases bevindt zich hier in Turijn. Dat is de tak van de carabinieri die zich bezighoudt met georganiseerde misdaad en terrorisme. De ROS rapporteert direct aan de algemene leiding van de carabinieri. Er is niet veel over bekend.’

      Nic verbindt de puntjes en dat levert geen mooi plaatje op. In geen van zijn telefoongesprekken vanuit L.A. of de besprekingen vandaag heeft een van zijn contacten bij de carabinieri gezegd dat Craxi een van de hunnen is geweest, laat staan een speciaal agent.

      Goria weet wat hij denkt. ‘Aan die knappe luitenant had je niet veel, hè?’

      ‘Nee,’ zegt Nic. ‘En nu weet ik waarom.’

      De Italiaan steekt een sigaret op en zet het raampje op een kier om de blauwgrijze rook naar buiten te blazen. ‘Craxi zat niet alleen bij de ROS, hij was een ombra – een schaduw. Deel van een team voor clandestiene operaties.’

      ‘Je bedoelt dat ze misschien niet wist dat Craxi lid was van haar eigen korps?’

      ‘Het is mogelijk. De carabinieri is een grote organisatie, met zowel militaire als politionele functies. Die overlappen elkaar soms en staan volledig los van elkaar als ze dat zo uitkomt. De leiding zal het wel weten. Ze denken waarschijnlijk dat jij hier twee, maximaal drie dagen zult blijven en dan teruggaat naar Los Angeles, dus wijzen ze iemand aan jou toe om je een beetje om de tuin te leiden.’

      ‘Dat doen ze zeker.’

      Goria steekt de sigaret tussen zijn lippen en spit in zijn jasje. ‘Kijk hier eens naar.’ Hij geeft Nic een stel met een telelens genomen foto’s van een man in een regenjas, die een straat oversteekt.

      ‘Dino di Rossi. Dat is de koster van de kathedraal. Die heb ik eerder gezien.’

      ‘Dat weet ik. Wij hebben deze meteen daarna genomen. Iemand van mijn team heeft jou de hele dag gevolgd.’ Hij neemt de foto’s weer terug. ‘Maar de man die jij hebt ontmoet is niet de koster van de Duomo.’

      ‘Wie is hij dan wel?’

      ‘Hij heet Pausini. Hij zit ook bij de ROS, hij is een undercoverspecialist. Hij is goed, hè?’

      ‘Kennelijk.’

      ‘Ik ken niet alle bijzonderheden van jouw zaak, Nic, maar ik weet wel het een en ander over de ROS. Dat zijn geen mensen die je tegen de haren in wilt strijken. Ze zijn getraind om te doden. Als zij betrokken zijn bij jouw onderzoek, dan raad ik je aan om te vertrekken. Ga terug naar Amerika. Burge vertelde me dat jij van zeilen houdt. Mooi. Dat zou je moeten doen. Ga naar huis, en zeil zo ver mogelijk van dit alles weg.’

      Nic schudt zijn hoofd. ‘Dat kan ik niet doen. Hoe graag ik het ook wil. Er is een moord gepleegd en...’

      ‘En er zullen er meer gepleegd worden – als je niet weggaat.’ De uitspraak blijft even onaangenaam als de muffe rook om hem heen hangen. ‘Ik kan je maar tot op zekere hoogte helpen, Nic. Tot op zekere hoogte, en dan ben ik verdwenen. Begrepen?’