63

CARSON, LOS ANGELES

Hij test het water met zijn pols – zoals een ouder voor een baby doet.

      Niet te heet. Niet te koud. Lichaamstemperatuur. Hij spuit wat afwasmiddel in het water en roert tot het oppervlak met een laag belletjes is bedekt.

      JJ zet de plastic fles neer en gaat terug naar de slaapkamer. Zijn knieën kraken als hij op zijn hurken gaat zitten. Behoedzaam neemt hij het naakte lichaam van Em in zijn armen en draagt hij haar door de kamer. In een spiegel vangt hij een glimp van zichzelf met haar op. Het is een indrukwekkend gezicht. Heroïsch. Als een brandweerman die een vrouw uit een laaiend gebouw afvoert. Als een engel die een zondaar uit het hellevuur redt.

      Hij draagt haar naar de badkamer, waar hij de liefde van zijn leven in de schuimende kuip laat zakken. Het water klotst over de rand. Het vormt een plas rond zijn blote voeten en zakt weg tussen de vloerdelen. Overal in de badkamer staan kaarsen, op de vloer, de legplanken en de vensterbank. Diamanten van goudkleurig licht dansen in het water. Het doet hem denken aan een doopvont.

      Om de een of andere reden lijkt ze zwaarder. Bijna alsof de dood goed voor haar is geweest. Haar dikker heeft gemaakt. Haar goed heeft gevoed. En ze is zo vredig. Hij heeft nog nooit iemand zo vredig gezien als Em.

      JJ kleedt zich uit en stapt in het lauwe water. Hij grimast als er sop over de rand spat. Hij wil dat dit perfect is. Er mag niets misgaan. Ze hebben zo weinig tijd samen. Hij laat zich verder zakken, wurmt zijn lichaam onder het hare. Slaat zijn armen om haar borsten en houdt haar een allerlaatste keer stevig vast.