177

Sirenes huilen. Stemmen worden harder om dan weer te vervagen. Lichten flitsen.

      Nic Karakandez maakt uit de chaos om hem heen op dat hij in een ambulance ligt en doodgaat. De pijn komt eraan. Met een fanfare. Een groot fanfarekorps van de pijn toetert de boodschap dat zijn lichaam dit soort letsel niet kan overleven.

      Onbekenden dweilen bloed op van zijn buik. Ze drukken vertwijfeld kompressen op de wonden en schreeuwen over hydrostatische shock, hemorragie, bloeddrukniveaus en God weet wat nog meer.

      Uit hun toon maakt hij op dat ze verwikkeld zijn in een wedloop om zijn leven te redden – en dat ze die verliezen.

      Het gezicht van een agent komt wazig in beeld.

      ‘Hou vol, makker.’ Een geforceerde glimlach. ‘We zijn er bijna. Blijf naar me kijken, hoor je me?’

      Nic doet zijn best maar zijn oogleden zijn zo zwaar. Het lukt hem niet meer.

      Duisternis.

      ‘Hij zakt weg. Snel. Kom op, dóé iets.’

      ‘Hou hem wakker. Hou hem in hemelsnaam wakker.’

      Stemmen in de verte. De wereld schokt. Sirenes. Ongelooflijke hitte en dan golven van kou.

      ‘Kom op, makker, het komt goed met je.’

      Nic doet zijn ogen open en ziet de agent weer.

      ‘Goed zo, dat is goed. Blijf mij aankijken.’

      Hij herkent de blik. Zo heeft hij ook vaak genoeg gekeken, op straathoeken als bendeleden, kinderen die nog te jong zijn om zelfs maar te drinken, doodbloedden. Hij is op zijn knieën naast ze gaan zitten, heeft zo naar ze gekeken om hun laatste minuten weg te liegen.

      Hij doet zijn ogen weer dicht.

      ‘Nee. Nee. Kom op, makker!’

      De duisternis is rustgevend. Daar is de vrede. Daar kan de pijn buitengesloten worden.

      Hij denkt aan Carolina en Max. Hoe ze met zijn drieën wegvliegen op de vakantie die er nooit van is gekomen. Samen in het zand en de zee rennen, hand in hand spetterend en lachend terwijl ze in de golven springen.

      ‘We raken hem kwíjt.’

      Het fanfarekorps stopt.

      De pijn raast niet meer.