75
HET BUREAU AAN 77TH STREET, LOS ANGELES
Brigadier Bobby Sheen had het telefoontje al verwacht. Hij hoopt maar dat Mitzi niet boos op hem is. Hij had gebeden dat Alfie Fallon de gevangenis in zou gaan maar die kans was hoe dan ook klein. Door de steeds grotere staatsschuld krijgen mensen tegenwoordig alleen een waarschuwing en kunnen ze regelrecht naar huis als het hun eerste vergrijp is. ‘Hoi, Mitzi, hoe is-t-ie?’
Ze staat in het damestoilet op haar werk. ‘Ik red me wel, Bobby. Ik red me wel. Connor heeft me gebeld – zei dat hij dat van jou moest doen.’
‘Dat klopt. Het spijt me dat het zulke watjes waren. Ik had gehoopt dat de rechter wat harder zou zijn, weet je wel?’
Ze leunt in de hoek tegen de koude witte tegels bij de handendrogers. ‘Je hoeft niet te zeggen dat het je spijt. Wie was het?’
‘Kent. Rechter Joe Kent. Ze hadden die waardeloze zakkenwasser tien jaar geleden al met pensioen moeten sturen.’
‘Het had een vrouw moeten zijn.’
‘Kent ís een vrouw. Hij heeft in elk geval geen kloten.’
Mitzi glimlacht. Zolang ze hem kent is Bobby altijd een hardliner geweest. ‘Waarvan is Alfie beschuldigd?’ Twee-zeven-drie of twee-vier-drie?’
‘Zeven-drie. De foto’s die we van je hebben gemaakt waren voldoende om lichamelijk letsel te bewijzen.’
Gegeneerd denkt ze terug aan hoe Bobby met haar naar de dokter ging nadat ze haar man in de cel had gezien en hoe al haar verwondingen werden genoteerd en gefotografeerd.
‘Gaat het, liefje?’
‘Nog niet, maar dat komt wel als dit allemaal achter de rug is.’
‘Spoedig. In elk geval heb je dit gehad.’
‘Ik weet het. Bedankt dat je het hebt doorgezet, Bobby. Ik besef dat je het voor mij deed. Je hoeft je niet rot te voelen over het vonnis.’
‘Je bent een toffe meid, Mitzi. Laat al deze ellende achter je en maak er wat van. Bel me als ik met iets kan helpen.’
‘Oké.’ Ze klikt de telefoon uit en werpt een blik in de toiletspiegel voordat ze zich naar haar bureau begeeft. ‘Je bent een toffe meid, Mitzi – als je dat maar niet vergeet.’