160

GENÈVE-NEW YORK

Een uur na hun vertrek uit Genève zijn de lampjes van de gordels nog steeds aan. Vanuit de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje waaien stormen en harde winden. Frankrijk en Spanje krijgen er flink van langs en de turbulentie rukt aan het vliegtuig als het naar het westen vliegt.

      ‘Ik haat vliegen.’ Broussard trekt het luik voor het raampje omlaag, in de hoop de ellende buiten te kunnen sluiten. ‘Als jonge man had ik fobieën. Nu kan ik er wel mee omgaan, maar ik hou er nog steeds niet van.’

      ‘Het is onnatuurlijk, hè?’ beaamt Nic. ‘Zoveel zwaar metaal en zoveel mensen die door de lucht zweven en de wetenschap trotseren. Maar weet je, statistisch...’

      Broussard steekt zijn hand op. ‘Het trotseert de wetenschap niet. Het vliegt juist dankzij de wetenschap.’ Hij klinkt kortaf door zijn gespannenheid. ‘En ik ken alle statistieken, merci. Het is veiliger dan oversteken, een sigaret roken, enzovoorts, maar toch hou ik er niet van.’

      ‘De storm trekt wel over,’ zegt Nic geruststellend. ‘En dan ga ik even een rondje door het vliegtuig maken. Routine, meer niet. Ik wil me er alleen van vergewissen dat de enige mensen hierboven vrienden zijn.’

      ‘Je denkt toch niet dat onze belager aan boord van deze vlucht is?’

      ‘Dat móét ik wel denken. Het is hoogst onwaarschijnlijk. Maar dat móét ik wel denken. Maak je geen zorgen. Laat mij mijn werk doen. Alles komt goed.’

      Broussard leidt zichzelf af met de saaie inflight-tijdschriften uit de stoelzak voor hem. Hij zou willen dat dit allemaal niet gebeurde, dat hij Roberto Craxi nooit had ontmoet en zijn vrouw niet duizenden kilometers verderop achterliet.

      Eindelijk zijn ze door de turbulentie heen en drukt Nic op de knop om iemand van het cabinepersoneel op te roepen. Al gauw buigt een brunette met zware heupen zich over hem heen. Ze stelt zichzelf voor als Glenda en vraagt waarmee ze hem kan helpen. Zich ervan bewust dat anderen kijken klapt Nic de portefeuille met zijn legitimatie open op zijn schoot en spreekt hij op gedempte toon. ‘Juffrouw, ik ben van de politie van Los Angeles en ik moet zowel de purser als de veiligheidsagent spreken. Kunt u dat voor me regelen?’

      Glenda heeft genoeg ervaring om zich daardoor niet van de wijs te laten brengen. Ze doet al tien jaar trans-Atlantische vluchten en heeft alles meegemaakt, van hartaanvallen tot waarschuwingen voor terroristische aanslagen. ‘Zeker, agent. Als u met me meegaat naar mijn post, zal ik ze allebei roepen.’

      Hij volgt haar naar de gordijnen en kijkt onderweg even om naar de wetenschapper. Broussard zit met zijn neus in een tijdschrift en lijkt best content. Nic staat in de keuken van het vliegtuig terwijl Glenda de purser belt, en vervolgens discreet iets omroept wat alleen de veiligheidsagent zal begrijpen. ‘Kunnen passagiers die een belastingvrije aankoop zijn vergeten toen ze in Genève instapten zich alstublieft bekendmaken bij een lid van het cabinepersoneel? Wij hebben hier een fles heel lekkere brandy die nóg geen eigenaar heeft. Dank u.’

      Een keurige purser van middelbare leeftijd met zwartgeverfd haar komt met grote ogen door de gordijnen en vraagt aan Glenda: ‘Wat is er?’

      Ze knikt naar Nic. ‘Dit is rechercheur Karakandez van de politie van Los Angeles. Hij wilde jou en de veiligheidsagent spreken.’

      De purser trekt zijn das recht. ‘Ik ben Brian. Mag ik alstublieft uw legitimatie zien?’

      ‘Tuurlijk.’ Nic haalt hem uit zijn achterzak en geeft hem aan de purser.

      Brian is aan het lezen als er een stevige, blonde kerel met een rossige stoppelbaard de keuken in komt. Hij is halverwege de dertig, draagt een flodderige grijze sweater en een zwarte Levi’s en heeft, als Nic zich niet vergist, standaard een taser bij zich.

      De purser geeft hem de legitimatie. ‘Dit is agent Karakandez.’

      De man werpt een blik op de portefeuille en geeft hem terug aan Nic. ‘Gerry Brookes. Wat is er aan de hand?’

      ‘Ik heb gewerkt aan een zaak waarvoor ik naar Europa moest.’ Nic knikt naar het gordijn. ‘De man daar in 48A is een belangrijke getuige in verband met een moord. Ik wil door het vliegtuig lopen en kijken of er geen gevaar voor hem is. Zou jij op hem willen letten terwijl ik een rondje maak?’

      ‘Best. Hoe heet hij?’

      ‘Édouard Broussard.’

      ‘Wanneer wil je het doen?’

      ‘Nu is goed.’ Nic wendt zich tot de purser. ‘Heb jij een passagierslijst voor me? Ik moet de gezichten vergelijken met de namen als ik rondloop.’

      ‘Zeker.’ De purser maakt een lijst los van een klembord aan de muur van de keuken. ‘Daar staat iedereen op.’

      ‘Kun je zien wie er laat geboekt heeft?’

      Brian schudt zijn hoofd, ‘Niet op deze lijst. We hadden het bij de gate wel kunnen doen.’ Hij kijkt naar Glenda. ‘Heb jij een boekingslijst?’

      Haar gezicht zegt dat ze die niet heeft.

      ‘Sorry,’ zegt de purser.

      ‘Eén ding,’ voegt Glenda daaraan toe. ‘Zelfs als we al zijn begonnen met de landing, zijn er altijd lege stoelen. Mensen die naar het toilet zijn geglipt of die van plaats zijn geruild met andere passagiers of gewoon in een reservestoel zijn gaan zitten om wat meer ruimte te hebben. Wilt u dat we iedereen opdracht geven om naar zijn eigen plaats te gaan?’

      Nic denkt daar even over na. Hij wil de passagiers niet bang maken na de storm – of het risico lopen dat de moordenaar, áls hij aan boord is, gespannen raakt en beseft dat iemand naar hem op zoek is. ‘Nee, laat nog maar even. Laat me eerst maar even een rondje lopen en kijken hoeveel mensen ik mis. Als het nodig is, kun je het alsnog omroepen.’