58

LOS ANGELES

Vanavond is drinken Mitzi’s enige antwoord. Drinken om te vergeten. Drinken om desnoods het bewustzijn te verliezen. Drinken om de herinnering uit te wissen dat ze een pistool op haar man heeft gericht en bijna op hem had geschoten.

      Zij en Amy laten hun auto bij het restaurant staan en nemen een taxi naar het huis van de patholoog, waar allereerst een fles koude witte wijn wordt ontkurkt. Nadat ze de iPod heeft weggelegd, pakt Amy dekens en kussens en tovert de bank om tot bed. Op een dag zal ze een huis met een logeerkamer kopen, maar voorlopig niet – waarschijnlijk niet tot ze een vaste man heeft, een blijvertje. ‘En waar is Tricky Nicky?’ vraagt ze haar vriendin.

      Mitzi grijnst dronken vanuit de stoel waar ze zich in heeft laten vallen. ‘Italië. Turijn.’ Ze zwaait met haar wijnglas. Ze is zo verstandig om het bij de kelk vast te houden en niet bij de elegante steel. ‘Die arme drommel heeft bijna de hele dag gevlogen.’

      ‘O.’

      ‘O? Was dat alles waar je aan dacht toen je hem ter sprake bracht?’

      Amy lacht.

      ‘Of misschien dacht je: ik wou dat ik met Nic in Italië was. Italië is een heel romantisch land. Poëzie. Violen. Van die dingen.’ Ze heft haar glas. ‘En heel goede wijn.’

      ‘Ik heb er wel aan gedacht.’

      ‘Natuurlijk, meid. En dat moet ook.’

      ‘Hij is alleen wel een beetje gespannen, Mitz. Ik weet dat hij veel heeft doorgemaakt, maar het lijkt of hij zijn gedachten nog steeds niet op orde heeft.’

      ‘Dat is waarschijnlijk ook zo. Geef die jongen wat tijd.’

      Amy denkt terug aan hun middag bij de haven. ‘Volgens mij zal hij maanden, misschien jaren nodig hebben.’

      ‘Zou kunnen.’ Mitzi slaat een slok van de koude, rinse Sauvignon achterover. ‘Maar hij is het wachten wel waard. Hij is een goeie vent.’ Ze probeert de gedachten aan haar man te verdrijven. Verdomme. Alfie was ooit ook een goeie vent. Hij mag doodvallen omdat hij zo snel van een goeie vent in een lul is veranderd.

      ‘Waarom zit Nic in Italië?’

      ‘Lang verhaal. Heeft te maken met Tamara Jacobs, die schrijfster die jij op de tafel had.’ Mitzi gaat rechtop zitten. Lijkt erop dat ze op de een of andere manier betrokken is bij de Wade. Daarom is Nic daar.’

      De pathologe verbaast zich over de plotselinge wending in het gesprek. ‘Wade? De Lijkwade van Turijn?’

      ‘Ken jij dan nog een andere? Hoe dan ook, wat denk jij? Echt of niet?’

      Amy voelt zich plotseling doodmoe. ‘Vind je het erg als we morgen de moeilijke vragen doen? Ik ben doodop en moet echt naar bed.’

      ‘Tuurlijk. Geen probleem.’

      Amy staat op en doet een paar lampen uit. ‘Wil je dat ik wat water voor je pak voordat ik ga?’

      Mitzi houdt in haar ene hand haar glas wijn op en in de andere de open fles.

      ‘Oké, dat is duidelijk. Doe je het wel rustig aan?’ Amy loopt naar haar toe, buigt zich over de stoel en omhelst haar vriendin. ‘Hoop dat je een beetje kunt slapen.’

      ‘Ik ook.’

      Ze gaat naar haar kamer. Als Mitzi nuchter was geweest, zou Amy het haar gevraagd hebben. Of er ooit iets tussen haar en Nic is geweest. Er waren uiteraard geruchten, maar uiteraard zijn er altijd geruchten als mannen en vrouwen nauw met elkaar samenwerken. Toch vraagt ze het zich af.