Bijna
Het regende en het werd al donker. Haastig fietste ik naar huis, terwijl ik dacht aan allerlei vervelende dingen: mijn achterlijke kat Lola had tijdens de periode van sneeuw en vorst allengs het hele balkon ondergescheten, in de valselijke overtuiging dat die aflegplek voor lege flessen opeens in Vrije Natuur was veranderd. De inmiddels ontdooide en verregende drollen moest ik nu écht wel eens gaan opruimen. Ook moest ik een afspraak maken met de tandarts en ik ben doodsbang van tandartsen. Bovendien moest ik een lief, hoopvol meisje dat mij een onleesbaar manuscript had opgestuurd met het verzoek ‘dáár nou eens een stukje over te schrijven’ gaan teleurstellen.
Tegen dit alles zat ik, bij stormachtige wind over mijn fiets gebogen, onbekrompen aan te hikken toen opeens het plastic handvat van mijn stuur losschoot. Vervolgens gebeurde er een heleboel tegelijk. Ik verloor mijn evenwicht, helde naar links, en werd schuin van achteren door een passerende scooter gegrepen en meegesleurd, een laadbak vol puin tegemoet die daar half op de stoep, half op het fietspad stond. Van ontwijken kon geen sprake zijn. Ik ging in volle vaart op die bak klappen, precies met mijn oog in zo’n priemende staaf betonvlechtwerk.
Ik rook een zoet parfum, Cacharel waarschijnlijk, of iets anders verkeerds. Ik dacht: ‘Wat stom, dat ik aan mijn einde moet komen in die vieze Cacharel-lucht. Nu ga ik dus dood. Maar in ieder geval hoef ik dan dus die kattenstront niet van het balkon te schrapen, de tandarts niet te bellen, en dat arme meisje met dat manuscript niet teleur te stellen. Wat héérlijk!’ Dit alles uiteraard in een fractie van een seconde. Die obligate fractie van een seconde waarin een normaal mens in doodsnood zijn leven aan zich voorbij ziet trekken, dacht ik aan stront, Cacharel en slechte manuscripten, het was eigenlijk bespottelijk.
Ik kneep mijn ogen dicht en voelde een klap tegen mijn knie. Ik rook nog steeds parfum, nu vermengd met de krijtige geur van nat bouwpuin. ‘Jezus Christus, mens...’ hoorde ik een vrouwenstem roepen. Het klonk niet geschokt, maar geërgerd. Ik deed mijn ogen weer open. Ik wás helemaal niet dood. Ik bloedde niet eens. Ik zat zelfs nog min of meer op die fiets. Terwijl ik ‘sorry’ stamelde, spoot de scooter alweer weg.
Ik begon hevig te trillen en huilde ook een klein beetje. Van schrik, waarschijnlijk. Maar ook omdat ik me realiseerde dat het leven dus gewoon dóórging. Niks dood. Hup, verder maar weer. Voort met de sisyfusarbeid, die eeuwige cadans van kleine, vervelende dingen die móéten, altijd maar móéten.