Vader

Mijn kinderen sommeer ik steevast: ‘Eerst allemaal even pissen, jongens!’ vóór we van huis vertrekken, maar zelf vergeet ik het meestal, zodat ik regelmatig onder driestemmig hoongelach een openbare wc moet opzoeken. Zo ook gisteren, op het Centraal Station van Utrecht. Ik was de enige niet: het was er al afgeladen druk toen er een groepje van vier meisjes binnenkwam, streng gehoofddoekt, met wijde, borst- en bilverhullende tunieken over hun spijkerbroeken. Drie slanke en één dikke, een jaar of zestien waren ze, met bleke gezichtjes zoals veel Marokkaanse meisjes die hebben.

Ze waren opgewonden aan het babbelen, Nederlands en Arabisch door elkaar heen. Ze waren niet gekomen om te wateren, zo bleek algauw: twee van hen trokken grote toilettassen tevoorschijn die uitpuilden van de krultangen en andere dameshulpstukken. Het groepje schaarde zich geroutineerd voor de spiegel, trok wat aan spelden, en hop, daar verdwenen de hoofddoekjes. Prachtig haar hadden ze, lang en glanzend. De dikke had er blonde strepen in laten verven. Dat had ze beter niet kunnen doen, vond ik, maar zelf keek ze met welbehagen in de spiegel naar haar lokken.

Ook de wijde jakjes gingen uit: daaronder droegen ze strakke, sexy truitjes, elk in een andere vrolijke, felle kleur. Kwetterend als parkietjes begonnen ze zich op te tutten. Wat zouden ze van plan zijn? Nou, dat viel nog reuze mee: eerst naar McDonald’s, waar ze Loubna en Samira zouden treffen, en daarna een ijsje eten. Gezellig. Dat zeiden ze echt, ‘gezellig’, met van die harde, schurende g’s. Zover heeft de integratie het in elk geval wél gebracht, dat dit oer-Hollandse begrip zich in die Arabische zieltjes metterwoon heeft gevestigd.

Afgunstig keek ik toe hoe ze, sneller en vaardiger dan ik het ooit zal kunnen, de prachtigste schilderijen op hun oogleden toverden. Op de jukbeenderen verschenen blosjes, de lippen werden vol en rood, de haren gekruld, alles onder druk ge-sms en gegiechel: toen ik van de plee kwam waren de kuise bleekneusjes veranderd in oosterse prinsessen. ‘Habiba, doe even die kettinkje vastmaken?’ sprak de mooiste van het stel, waarop de dikke behendig een enorm klatergouden geval rond het halsje van heur vriendin vastklikte. Klaar waren ze, voor alle zondige geneugten die Hoog Catharijne te bieden heeft.

Toen ging er een telefoon. De meisjes schrokken zichtbaar, want in deze generatie is het telefoneren al jaren geleden vervangen door sms’en. De dikke viste haar mobieltje uit haar tas, keek op het schermpje en verbleekte door haar fleurige make-up heen. ‘Shit, mijn vader...’ siste ze. Haar vriendinnen stonden beteuterd doodstil terwijl ze met neergeslagen ogen in schuchter Arabisch haar vader te woord stond.

Het spel was uit.