All-inclusive

Beschaafde mensen als u en ik houden zich natuurlijk verre van zoiets stuitends als een all-inclusivevakantie.

Mijn halve leven, dat wil zeggen zo ongeveer sinds de opkomst van het voornoemde fenomeen, heb ik me vrolijk gemaakt over de cultuurbarbaren die zich als vee in een chartervlucht naar Turkije of iets dergelijks laten proppen (de staat Turkije is trouwens indertijd uitsluitend gesticht met all-inclusivevakanties als oogmerk, wist u dat?) om zich ter plekke onder de hels brandende zon met een tuinslang op een trog pina colada aan te laten sluiten en pas weer losgekoppeld te worden als ze vijf kilo zijn aangekomen en hun huid de kleur en structuur heeft aangenomen van een varkenslederen koffer.

Dit alles verlevendigd met driemaal daags gehaktfantasie in zeven kleuren en ‘entertainment’ in de vorm van bonkende stampmuziek, een tot op de draad afgetobde mime-clown dan wel een vijftigjarige deeltijdprostituee met panterbikini die ‘The Girl from Ipanema’ speelt op een veel te luid versterkte synthesizer, langs het zwembad waar al om zes uur ’s ochtends alle ligstoelen bezet zijn met handdoekjes, waarvan de bezitters pas tegen drieën bekaterd komen opdagen. Plus lelijke roodverbrande kinderen die ‘klautsak!’ tegen elkaar gillen en bezinningsloos beschonken Russen die de hele schaal zalmhapjes van het buffet naar hun eigen tafel tillen om er vervolgens peuken in uit te drukken. Allemaal bij de, toch al bespottelijk lage prijs inbegrepen.

Kortom: zoiets dóé je niet. Je huurt liever voor ruim het driedubbele een hutje in Toscane met zo’n rustieke keuken zonder afwasmachine en een klein, drabbig zwembad vol zieltogende wespen, en eet daar elke dag courgettes want die groeien daar gratis in de tuin. Dat is natuurlijk fantastisch, want Toscane is al duur genoeg, en als je alleen maar even ergens een pizza gaat eten, ben je al honderd euro kwijt met zijn vijven. Maar verder geen kwaad woord over Toscane, en we gaan zéker van de zomer weer, in nét zo’n huisje waar de Vrij Nederland van je voorgangers nog op de salontafel ligt zodat je zeker weet dat je hier beschaafd op vakantie bent, veel beschaafder dan dat volk dat zich aan de Turkse costa’s laat vollopen met merkloze rum-cola en John Grisham. Trouwens, in de meivakantie ga je sowieso niet weg. Gewoon lekker thuis wat bijpraten en af en toe, als het regent, eens met de kinderen naar een mooi museum.

Dat dacht ik dus. Maar toen regende het zo vreselijk en het was zo koud. En toen zag ik een goedkope aanbieding in de etalage van een reisbureau. En toen boekte ik toch maar, met de dood in het hart, een all-inclusivevakantie naar de Turkse zuidkust.

Het is hier heerlijk. Sorry.