Onherstelbare fouten
Sommige fouten die je in de tuin maakt blijven je een leven lang achtervolgen, want er zijn van die planten die je lichtzinnig in de tuin introduceert maar die je met de beste wil van de wereld niet meer kunt uitroeien. Neem de doodgewone flox, een plant die er niet bepaald uitziet als een wolf in schaapskleren. Floxen zijn er in verschillende hoogtes, van 10 centimeter tot bijna 2 meter. En verkopers, die weten dat de klant vaak aan hoogtevrees lijdt en liever lage floxen heeft dan hoge, hebben de neiging om de hoogte van de flox naar beneden bij te stellen. Daardoor kom je nogal eens voor verrassingen te staan en blijkt het nodig om floxen die hoger worden dan verwacht verder naar achteren in de border te verhuizen. En daarmee begint de ellende, want op de plaats waar de floxen gestaan hebben komen ze doodleuk weer op. Ieder stukje wortel dat in de grond is blijven zitten loopt opnieuw uit en het is een hele klus om ongewenste floxen weer uit te roeien. Natuurlijk – je weet dat sommige planten kunnen woekeren, maar van de gedweeë flox verwacht je dat niet.
Een andere plant die je niet direct van woekeren zou verdenken is de roos. Ooit, toen de bodembedekkende roos in de mode kwam, leek me dat een aardig idee: een platgroeiende roos die onkruid onderdrukt. Ik plantte de bodembedekkende roos ‘Immensee’, die enkelvoudige, ongekunstelde, lichtroze bloemen heeft en een gezond, glanzend, donkergroen blad. De bijen waren er dol op en ik was dat in eerste instantie ook, maar toen ‘Immensee’ na een paar jaar twee meter hoog was begon ik toch bedenkingen te krijgen, Toen er zich ook nog winde en brandnetels in zaaiden begon ik aan het nut van bodembedekkende rozen te twijfelen.
Mijn besluit stond vast: ‘Immensee’ moest weg. Dat viel niet mee, want iedere uitloper die de grond raakte had zich inmiddels stevig geworteld. Een braambos is nog makkelijker te rooien. Maar toen ‘Immensee’ dan eindelijk op de brandstapel lag, duurde het niet lang of de eerste rozenscheuten stonden al weer boven de grond. Ook veel rozen groeien, net als floxen, uit stukjes wortel die in de grond blijven zitten en tot op de huidige dag is ‘Immensee’ niet uitgeroeid.
Een laatste plant waarvoor een waarschuwing op zijn plaats is, is de anemoon. De anemoon is een toonbeeld van onschuld en de meeste anemonen gedragen zich in de tuin ook gezeglijk, maar er zijn er een paar die nadat je ze eenmaal geplant hebt, nauwelijks meer weg zijn te krijgen. Zo’n plant is de Anemone vitifolia ‘Praecox’, de forse herfstanemoon die zijn naam geen eer aandoet omdat hij al middenin de zomer, in de eerste week van juli, begint te bloeien met bestoft roze bloemen. In tegenstelling tot de witte herfstanemoon is het een enthousiaste kolonisator.
Maar een werkelijk onuitroeibare anemoon is de Anemone aconitifolia, die ook Anemone canadensis wordt genoemd. Onder welke naam hij ook verhandeld wordt – deze anemoon breidt zich als een lopend vuurtje uit, nestelt zich in alle andere planten en is met geen onkruidverdelgers of goede wil meer te verdrijven. U bent gewaarschuwd.