Uit de correspondentie van kolonel Augusto Santamaría del Valle

Nadat Serafín Maragall een onbekende Madrileen verkozen kreeg als voorzitter van de Catalaanse UGT was ik ervan overtuigd dat hij de werkelijke leider was van de Catalaanse socialisten. In een tweede brief gaf ik hem opdracht een staking van textielarbeiders af te breken; ook dit wist hij tot een goed einde te brengen, zij het dat hij don Bernardo Flaco, de eigenaar van de fabriek, in de één-op-één-onderhandeling dwong een afkoopsom uit te keren als compensatie voor de veel te lage salarissen die hij voorheen had betaald. Flaco eiste later het geld via ons terug, maar Maragall weigerde en ik zag geen reden de socialist verder onder druk te zetten. Met het beëindigen van de staking was onze reputatie bij de Patronale Federatie immers al gevestigd.

In Joan Pans, een man die ik sterk verdacht van de moord op Cartoux en Albí, vonden we een invloedrijke, vermogende bondgenoot. Zijn straf zou moeten wachten, voor het moment hadden we hem te hard nodig. Dit waren tijden om krachten te bundelen. Een dag na het beëindigen van de staking in Flaco’s fabriek brak in Barcelona namelijk de hel los.