Angelita

‘Waar is mama?’ vraagt het meisje.

‘Ík ben nu je mama,’ zegt de vrouw. ‘Kom, Angelita, we gaan naar boven.’

Het meisje begrijpt het niet.

‘Je hoeft niet bang te zijn.’

Het meisje twijfelt. Ze wil helemaal niet mee naar boven. Ze wil terug — maar ze weet niet waarheen. Deze buurt kent ze niet.

‘Kom, Angelita!’ dringt de vrouw aan. Ze pakt de arm van het meisje en trekt haar mee de trap op, naar de eerste verdieping, waar ze een zware, donkergelakte deur opent. ‘Vooruit. Naar binnen,’ beveelt ze.

Angelita doet voorzichtig een stap naar voren. De gang is smal en donker; het spaarzame licht dat door de kieren tussen de gesloten luiken binnendringt tekent banen van glinsterende stofdeeltjes in de lucht. Een meter de flat in blijft Angelita staan. Ze durft niet verder.

De vrouw geeft haar een duw. ‘Schiet op!’

Ze begint te huilen. Na de tweede duw sluit ze de ogen en loopt langzaam naar voren, met de rechterhand de muur aftastend.

De vrouw pakt haar linkerhand en geleidt haar mee. ‘Goed zo,’ zegt ze. Ze opent een deur. ‘Kom mee de keuken in, dan krijg je een glas melk.’ Ze tilt Angelita op en zet haar op een keukenstoel. Het meisje krimpt ineen, wendt haar blik af naar de vloer, maakt zich zo klein mogelijk.

De vrouw pakt een fles melk en een blauw met rood beschilderd kopje uit de kast. Ze haalt de dop van de fles, ruikt eraan en schenkt in. Het kopje zet ze voor Angelita op tafel.

‘Wie is dat?’ klinkt het vanuit de gang.

Angelita kijkt op. In de deuropening staat een ander meisje, misschien net een jaar ouder dan zij. Het andere meisje draagt een blauw jurkje en heeft een witte strik in het haar.

‘Maria, dit is je nieuwe zusje,’ zegt de moeder. ‘Ze heet Angelita.’

Het meisje komt dichterbij en pakt de rok van Angelita, laat haar vingers over de stof glijden. ‘Ik ben Maria,’ zegt ze. ‘Jouw rok is vies, maar je krijgt van mama vast een nieuwe.’

Angelita drinkt haar kopje leeg.

‘Kom,’ zegt Maria, ‘we gaan spelen.’ Ze wijst naar de gang en rent erheen.

Angelita klimt van de stoel en volgt haar. Maria huppelt van links naar rechts en weer terug; ze stopt voor een deur. ‘Dit is onze kamer,’ zegt ze. ‘Paquito zit hier. Hij is stout geweest.’ Ze legt haar oor tegen de deur. ‘Luister ook maar.’

Angelita komt naast haar staan. ‘Ik hoor niets.’

‘Nee, hij slaapt.’ Maria huppelt verder. Ze zegt: ‘Paquito is twee jaar. Hij is nog een klein kind.’