Serafín

In zijn ellende tijdens het ziekbed van Lorenzo had Serafín zich wekenlang voor de buitenwereld afgesloten, geen krant meer opengeslagen, en daardoor was hem ontgaan dat het in de stad gonsde van de geruchten over verdwenen kinderen. De kranten waren sceptisch over het bestaan van kinderlokkers, omdat van slechts één meisje, Teresita, de verdwijning was bevestigd; recent was zij kwijtgeraakt op de straat San Vicente. Er werd gesuggereerd dat ze in een put zou zijn gevallen. Serafín wist beter. Dit was een van de meisjes die hij had gezien bij Enriqueta thuis, die met het kortgeknipte haar. Dat kon niet anders. Er waren geen foto’s van Teresita, maar de beschrijving klopte. Hij zou snel moeten zijn, wilde hij haar nog redden.

Slenterend over de straat Ponent, het huis van een afstand bespionerend, trachtte hij tot een plan te komen: een oplossing die hem niet zou compromitteren, een manier om de meisjes te verlossen en een eind te maken aan Enriqueta’s praktijken, zelf buiten schot blijvend. Hij wikte, woog, dubde en twijfelde, maar helaas beschikte hij tien jaar geleden nog niet over het probleemoplossend vermogen dat hij tegenwoordig bezit. De dagen verstreken en uiteindelijk deed hij dat waar hij het best in was: helemaal niets.