Uit de memoires van kolonel Augusto Santamaría del Valle

Vóór het debacle van Annual had ik in Afrika zelden een soldaat verloren, en nooit een officier. Meer van mijn militairen stierven aan ziektes en ongevallen dan op het slagveld, hetgeen, tot op zekere hoogte, een gunstig teken is voor een officier. Deze doden waren jongens wier namen ik pas leerde na hun dood, en bij wier begrafenissen ik nooit aanwezig was, deze vonden immers plaats op het schiereiland.

Inspecteur Albí was hierop de eerste uitzondering, de eerste dood van een ondergeschikte die mij persoonlijk raakte. (Emoties betreffende de dood van mijn officiers in Igueriben werden volledig overschaduwd door zorgen om mijn eigen overleving.) Ik woonde de begrafenis van de inspecteur bij, condoleerde zijn ouders, zijn zus en zijn beide broers. Ik leefde mee met het verdriet van de familie Albí, proefde de leegte die Salvador achterliet.

Zijn moord mocht ik niet onbestraft laten.