Angelita

‘Kom mee naar de keuken,’ zegt moeder tegen Angelita. ‘We gaan een spelletje doen.’

‘Doet Maria ook mee?’

‘Nee, alleen jij en ik vandaag. Je krijgt een verrassing.’

Het meisje verheugt zich. Ze krijgt nooit verrassingen en daardoor zijn alle dagen saai geworden.

De keuken is opgeruimd. De borden zijn afgewassen, de vloer is aangeveegd, de stoelen staan in een hoek, op het aanrecht liggen alleen nog de keukenmessen, die glinsteren in het licht van de lamp. Op de tafel is een groot wit laken gelegd, vies en vol vlekken.

Moeder grijpt Angelita beet en zet haar op de tafel. ‘Wil je je verrassing?’ vraagt ze en ze kijkt even opzij naar het aanrecht.

‘Jaah!’ roept Angelita enthousiast.

‘Oké, dan krijg je eerst een blinddoek voor, want als je het kunt zien is het natuurlijk geen verrassing meer, snap je?’

‘Jaah!’ Het wordt steeds leuker en spannender.

Een van de keukenkastjes gaat krakend open.

‘De eerste verrassing is taart,’ zegt moeder. ‘Doe je mond maar open.’

Angelita gehoorzaamt, en ze voelt hoe een klein stukje gebak of cake op haar tong wordt gelegd. Zoet en zacht, met chocolade.

‘Is het lekker?’

Angelita knikt.

‘Dan krijg je nu net zo veel taart als er in je mond past. Maar je moet die in één keer opeten. Uitspuwen mag niet.’

Angelita’s mond wordt helemaal volgepropt met taart. Ze kan haar kaken nauwelijks bewegen. Het lukt niet om het weg te kauwen en ze kan ook niets meer zeggen op deze manier.

Moeder staat achter haar, slaat een arm om Angelita’s bovenarmen en romp en klemt haar stevig vast, zodat ze geen kant meer op kan. Moeder zegt: ‘Het is belangrijk dat je weet dat ik heel veel van je hou.’