Angelita

Moeder zit in de salon aan tafel, met een vulpen in de hand gebogen over een boek waar ze in schrijft, of misschien zijn het wel tekeningen die ze maakt. In kleermakerszit op de grond, met haar rug tegen de sofa, kijkt Angelita ernaar. Ze wacht heel lang voordat ze het durft te vragen: ‘Wat ben je aan het doen?

‘Mama schrijft in haar dagboek.’

‘Wat is dat?’

‘Dat is een boek waarin je alles bijhoudt wat je denkt en wat je meemaakt.’

‘Waarom?’

Moeder draait de dop op haar pen en legt deze weg. Ze tikt met haar handen op haar bovenbenen. ‘Kom even hier bij moeder zitten.’

Angelita klimt bij moeder op schoot. ‘Wat schrijf je nu op?’

‘Nou, bijvoorbeeld wie er allemaal op bezoek zijn geweest vorig week.’

‘Sta ik er ook in?’

‘Natuurlijk sta jij erin. En Maria en Paquito ook.’ Ze wijst naar een regel op het papier. ‘Ik heb bijvoorbeeld opgeschreven dat we gisteren verstoppertje hebben gespeeld en dat jij je had verstopt onder het bed.’

Angelita kijkt naar het papier. Ze wijst naar een woord waarvan de inkt nog niet volledig is opgedroogd. Een woord met een sierlijke krul aan het begin. ‘Wat staat hier?’

‘Daar staat: Serafín. Dat is de naam van een goede vriend van mama, die vanmiddag op bezoek komt.’