Angelita

Angelita heeft een tekening gemaakt voor Paquito, zodat hij sneller beter wordt. Op de tekening staan bloemen en een hondje. Ze gaat hem nu brengen. Dat moet ze snel doen, want Paquito is besmettelijk en hij kan haar ook ziek maken.

Moeder is het huis uit gegaan, dus ze heeft even de kans hem te zien. Want als ze het eerst vraagt mag het vast niet. Ze klopt op de deur van moeders slaapkamer en roept zijn naam, maar ze hoort niets terug. Ze gaat naar binnen en kijkt rond. Wat gek, Paquito is hier helemaal niet. Zou hij uit bed zijn gekropen? Ze gaat hem zoeken door de rest van het huis: ook daar is hij nergens te vinden. Waar is hij heen?

Angelita wordt er somber van. Het ís al zo saai in huis, en zonder Paquito is dat nog veel erger. Ze verveelt zich ontzettend. In de salon loopt ze naar een van de ramen en tuurt door de luiken. Deze zijn niet goed dicht en door de kier kan ze op straat kijken. Ze ziet andere kinderen tikkertje spelen. Dat zou ze ook wel willen, maar in huis kun je geen tikkertje doen, want je kunt er niet goed rennen. Uit vermoeidheid leunt ze voorover tegen de luiken; ze springen open. Angelita schrikt. De wind blaast in haar gezicht en ze moet de ogen dichtknijpen tegen het felle licht. Ze klemt haar handen om de ijzers van de balustrade.

Een dame aan de andere kant van de straat zwaait naar haar. Ze heeft wit haar en een zwarte jurk; ze is dik en oud met heel veel rimpels.

Angelita zwaait terug.

De dame komt dichterbij. ‘Hallo.’

Het meisje deinst naar achteren.

‘Je hoeft niet bang voor me te zijn,’ zegt de dame. Ze glimlacht. ‘Ik wist niet dat er kinderen in de portiersflat woonden. Speel je wel eens op straat met de andere kinderen? Ik heb jou volgens mij nog nooit op straat zien spelen.’

‘Ik mag niet naar buiten,’ zegt Angelita.

‘Echt niet?’

‘Nee.’

‘Woon je helemaal alleen in dat huis?’

‘Ik heb een zus en een broertje, maar die is ziek.’

‘Dan hoop ik dat hij snel beter wordt.’

‘Ja.’

‘Wat heb je kort haar,’ zegt de dame.

De vrouw vindt het vast lelijk, denkt Angelita. ‘Ik ga nu naar binnen,’ zegt ze en ze trekt de luiken weer dicht.

‘Waar is Paquito?’ vraagt Angelita aan haar moeder, als deze in de keuken het middageten maakt.

‘Hij is ziek.’

‘Maar hij is niet in jouw slaapkamer. Je zei dat hij daar was, maar hij is er niet.’

Moeder kijkt weg. ‘Hij is naar het ziekenhuis,’ zegt ze en ze stuurt Angelita de gang op.

Op de gang speelt Maria met de tol van Paquito.

‘Paquito is naar het ziekenhuis,’ zegt Angelita.

Maria schudt haar hoofd.

‘Vandaag eten we niet alleen aardappels en brood,’ roept moeder vanuit de keuken. ‘Er is ook vlees. Daar worden jullie sterk van.’

‘Hij is dood,’ fluistert Maria. ‘Mama heeft hem met een mes op de keukentafel in stukken gehakt en we gaan hem straks opeten.’