Angelita

Angelita zit op het bed en Paquito zit op de grond. Hij moet beter leren praten en zij gaat hem daarbij helpen. Zij zal zinnen zeggen die hij moet nazeggen en ze gaan door tot hij het helemaal goed doet. Daarna mag hij paardjerijden op haar rug.

‘Ben je klaar?’ vraagt Angelita.

‘Ja,’ antwoordt Paquito.

‘Goed zo, zeg dan maar na: Paquito is lief.’ Ze spreekt de woorden zo duidelijk mogelijk uit. ‘Langzaam: Paquito — is — lief.’

Paquito lacht.

‘Nou, kom op: Paquito — is — lief.’

‘Ja,’ zegt Paquito.

‘Ja, nu jij.’

‘Ja!’

Misschien wil ze te veel in één keer. ‘Paquito, zegt dat maar eens. Je eigen naam: Paquito.’

‘Ja!’

‘Kom op: Paquito, Paquito, Paquito, Paquito…’ Ze buigt voorover naar hem toe en blijft het herhalen en herhalen en herhalen, steeds harder, tot ze er een droge keel van krijgt. Dan stopt ze. Vol verwachting kijkt ze hem aan.

‘Paquito,’ zegt hij.

‘Heel goed.’ Ze geeft hem een applaus. ‘Nu die van mij: Angelita. An-ge-li-ta.’

‘Angelita.’

‘In één keer! Wat goed van jou!’

‘Angelita is lief.’

Angelita trappelt van opwinding. Dan ziet ze dat moeder in de deuropening staat te kijken, de armen gekruist over de borst. ‘Luister,’ zegt ze. ‘Paquito kan zijn naam uitspreken. En die van mij.’

‘Dat is heel schattig van je,’ antwoordt moeder. ‘Maar uiteindelijk wel een beetje zonde van de moeite.’