Angelita

‘Je bent helemaal kaal,’ zegt Maria. ‘Wat lelijk!’

Angelita legt haar handen op haar hoofd, zodat het minder opvalt hoe kort haar kapsel is.

‘Nou vindt niemand je meer leuk.’

Angelita begint bijna te huilen. Niet omdat Maria zo gemeen is — want Maria zegt altijd vervelende dingen en dingen om haar bang te maken — maar omdat ze haar lange haar weer terug wil. Het is niet eerlijk, ze heeft er niet zelf voor gekozen om te worden geknipt. Ze springt op bed, gaat op haar buik liggen en verstopt haar hoofd onder het kussen. Zo zal ze blijven liggen totdat het haar weer is teruggegroeid.

Maria komt naast haar zitten en prikt met een vinger in haar buik. Het kietelt en Angelita krimpt ineen.

‘Niet doen!’ roept ze. Ze wil boos klinken, maar daarvoor moet ze te hard lachen.

‘Zullen we spelen?’ vraagt Maria. Ze heeft spijt van wat ze heeft gezegd. ‘Ik vind je natuurlijk nog wel leuk, hoor. Ik blijf je aardig vinden, ook al ben je heel lelijk.’