Angelita

Sinds hij er een klap met de pollepel op heeft gehad, gebruikt Paquito zijn rechterhand niet meer. Hij verbergt hem in zijn broekzak en doet alles met de linkerhand. Het probleem is dat hij met links nóg onhandiger is dan met rechts en voortdurend dingen laat vallen of omstoot: zijn stoel, het huis dat Maria met blokken had gebouwd, zijn melkbeker bij het ontbijt, Angelita’s melkbeker. En zojuist heeft hij de lamp in hun slaapkamer op de grond laten vallen.

Maria kat hem af: ‘Wees eens niet zo stom. Straks maak je nog iets kapot.’ Ze denkt even na en zegt: ‘Je moet op je bed gaan liggen en niet meer bewegen. Dat is het beste.’

Paquito reageert niet.

Maria geeft hem een stomp. ‘Je moet naar me luisteren: ga nú op je bed liggen.’ Ze houdt haar hand dreigend omhoog.

Angelita wordt boos op haar zus. ‘Maria, je mag hem niet de hele tijd slaan,’ zegt ze.

‘Juist wel. Anders leert hij het nooit af.’

‘Dat doet hij toch niet exprés!’

‘Hij stelt zich aan om aandacht te krijgen,’ zegt Maria. ‘En jij trapt daar in.’ Ze blaast het haar uit haar gezicht en schudt met een superieur air haar hoofd. ‘Zo slim ben jij helemaal niet, Angelita.’

‘Hij heeft pijn aan zijn hand.’

Maria schudt van nee. ‘Laat je hand eens zien,’ beveelt ze Paquito.

Het jongetje voelt aan dat Maria weinig goeds van plan is. Hij doet een stap naar achteren en stopt allebei zijn handen in zijn zakken.

‘Ik zei: laat zien!’

Hij doet nog een stap terug.

Maria loopt op Paquito af, duwt hem tegen de grond en gaat boven op hem zitten. Hij stribbelt nauwelijks tegen als ze zijn rechterhand uit zijn broekzak trekt. ‘Nou, ik zie hier dus niets geks aan,’ stelt Maria vast. Ze knijpt erin en Paquito begint te krijsen. ‘Dat voelt normaal, hetzelfde als mijn hand. Er is niets mis mee.’ Ze priemt haar duim in de handrug.

‘Ga van hem af!’ roept Angelita. Ze wil het jongetje te hulp schieten en grijpt haar zus bij de jurk, maar die is groter en sterker dan zij. Ze spartelt uit alle macht, maar Maria houdt haar met één arm op afstand. Angelita heeft er helemaal genoeg van. Ze geeft Maria een schop. Zonet ging het haar alleen om Paquito, maar nu wil ze haar zus zo veel mogelijk pijn doen. Dat verdient ze omdat ze zo gemeen is.

‘Kinderen!’ klinkt opeens de stem van mama.

Angelita kijkt om. Moeder staat in de deuropening. Ze heeft vast het geschreeuw gehoord. Ze zal wel heel boos zijn.

‘Maria, je moet meekomen,’ zegt moeder.

Het meisje aarzelt. ‘Waarom?’ Ze knijpt een oog half dicht en kijkt moeder wantrouwend aan.

‘Het is niet gezond om zo veel vragen te stellen. Vooruit, ik zeg het geen tweede keer!’

Maria komt langzaam overeind, met zichtbare tegenzin. Ze trapt met haar hak nog even hard op Paquito’s buik en loopt dan de kamer uit. Het is heel raar, maar moeder lijkt helemaal niet kwaad dat Maria boven op Paquito is gaan zitten. Ze krijgt zelfs een aai over het hoofd als ze voorbijloopt.

‘Blijven jullie hier maar lief spelen,’ zegt moeder tegen de andere twee. Ze knipoogt en trekt de deur achter zich dicht.

Angelita hoort een klik: ze zijn opgesloten. ‘Nee!’ schreeuwt ze. Ze rent naar de deur en slaat er met haar vuist op, net zo lang tot het te veel pijn doet. ‘Nee! Het is niet eerlijk!’ Het is écht niet eerlijk: Maria begint met vechten, maar Paquito en zij worden opgesloten. ‘Mama, nee…’ Angelita’s ademhaling is gaan schokken van opwinding. Ongecontroleerd slikt ze grote teugen lucht, die haar beletten te schreeuwen. Slechts langzaam hervindt ze controle over haar stem.

Paquito komt naast haar staan. Hij legt zijn hoofd tegen haar zij. ‘Krijgt Maria nu straf?’ vraagt hij schuchter.

Angelita is verbaasd. Zo veel woorden heeft ze hem nog nooit achter elkaar horen zeggen. Soms zou je zelfs denken dat hij helemaal niet kan praten. ‘Ja, ze krijgt heel erge straf en dan doet ze het nooit meer.’

‘Gelukkig.’ Paquito gaat op het bed liggen en stopt zijn hand onder het kussen.