Angelita

Angelita zit tussen haar moeders benen op bed. Moeder kamt haar haren met een grote, ivoren borstel.

‘Je weet dat ik heel veel van je hou,’ zegt moeder.

Angelita antwoordt niet. Ze droomt weg met de ogen open. Meestal verveelt ze zich maar in dit donkere huis, maar ze vindt het prettig hoe de borstel over haar hoofd krabt. Zo zou ze uren kunnen blijven zitten.

Ze heeft een rode jurk gekregen met een motief van rozen en lelies. Als ze ’s ochtends opstaat probeert ze de bloemen te tellen.

‘Míjn moeder hield niet van mij,’ zegt moeder. ‘Ze sloeg me. Ik denk dat ze jaloers op me was.’ Ze houdt even op met borstelen en zegt: ‘Ik zal jou nooit slaan. Niet zomaar.’

Paquito komt de kamer binnen en blijft voor Angelita staan. Maria stompt hem vaak omdat hij niets zegt, maar Angelita vindt het niet erg dat hij zo stil is. Soms komt hij ’s nachts bij haar in bed liggen en valt hij meteen in slaap. Ze strekt haar hand uit om het haar uit zijn ogen te vegen.

‘En van jou hou ik bijna net zoveel,’ zegt de moeder tegen Paquito. Met haar hand gebaart ze het jongetje dat hij weg moet gaan. ‘Ik ga jou heel mooi maken,’ gaat ze verder tegen Angelita. ‘Als een prinsesje. Zo mooi dat alle mannen naar je omkijken als je ze voorbijloopt.’ Ze kucht. ‘Mannen stoppen met nadenken als ze iets moois zien.’

‘Paquito ook?’

Moeder gniffelt. ‘Paquito is geen man. En trouwens, je kunt niet stoppen met iets wat je nooit doet.’

Angelita humt instemmend, al snapt ze niet meer waar moeder het over heeft.

‘Je moet goed eten,’ zegt moeder. ‘Niet te weinig, maar ook niet te veel.’

‘Precies genoeg,’ zegt Angelita.

‘Ja: precies genoeg.’ Moeder slaat haar armen om Angelita en knuffelt het meisje stevig. ‘Jij bent zó slim. Je weet altijd meteen wat ik bedoel.’