Angelita

Paquito is klein en rond. Hij heeft lang blond haar als een meisje, en droevige ogen. Zijn gezicht zit vol met moedervlekken. Hij is onhandig en stoot vaak dingen om.

De kinderen zitten op de vloer van hun slaapkamer en spelen titas. Wie de meeste steentjes opgooit, er één bij pakt en de steentjes weer opvangt, wint het spel. Angelita is de beste — ze komt tot zeven. Ze heeft vijf keer achter elkaar gewonnen.

‘Wat zullen we nu spelen?’ vraagt Maria.

‘Paquito mag kiezen,’ vindt Angelita.

Maria kijkt naar het jongetje. ‘Nou? Wat wordt het?’

‘Ja,’ zegt Paquito.

‘Wat nou ja? Wat wil je spelen?’

Het jongetje blijft stil.

‘Je bent stom,’ zegt Maria en ze geeft Paquito een stomp tegen zijn arm. ‘Je zegt alleen maar ja en nee. En bijna altijd ja. Je bent een stom klein kind.’

Het jongetje stopt zijn duim in zijn mond en kijkt naar Angelita.

‘Een stom, klein kind,’ herhaalt Maria.

Paquito slaat zijn ogen neer. Angelita schuift naar hem toe. ‘Niet huilen,’ zegt ze. ‘Kom, we gaan een eindje wandelen.’ Ze staat op en trekt hem aan zijn arm omhoog.

Angelita bedenkt ter plekke een spelletje. Voor elke deur op de gang blijft ze staan en vraagt aan Paquito wat erachter zit. Hij geeft geen enkele keer antwoord, maar Angelita verzint steeds iets bijzonders of magisch: een schatkamer, een dromenkamer, een geheime gang. Tot ze uitkomt bij de voordeur. ‘Laten we kijken,’ zegt ze. Ze trekt de klink naar beneden en opent de deur, maar deze blijft vastzitten met een ketting waar ze niet bij kan. Ze springt op in een poging hem los te maken.

‘Nee!’ roept Maria. Ze rent door de gang naar hen toe en wurmt zich tussen Angelita en de deur. ‘Dat is verboden!’ Met haar rug en schouders duwt ze de deur weer dicht. ‘Zonder mama mogen we niet naar buiten.’

‘Doe niet zo dom,’ zegt Angelita. ‘Vooruit, Paquito, help me. Dan kijken we achter de deur.’

Paquito komt naast Angelita staan en grijpt zich vast aan haar jurk.

‘Nee!’ herhaalt Maria en ze geeft het jongetje een duw. Hij valt op de grond.

‘Wat gemeen ben jij soms,’ zegt Angelita.

Achter in de gang gaat krakend een deur open. Angelita draait zich om. Het is de keukendeur. Moeder komt eruit en kijkt naar de kinderen. ‘Wat zijn jullie aan het doen?’ vraagt ze. Haar stem klinkt alsof ze zich klaarmaakt om kwaad uit te vallen.

‘Niets zeggen,’ fluistert Angelita. ‘Niets zeggen.’

‘Helemaal niets, mama,’ zegt Maria. ‘We zijn aan het spelen.’

‘Dat doen jullie maar op jullie kamer,’ zegt moeder bits en ze slaat de keukendeur weer dicht.