Serafín

Serafín Maragall is kapot: als hij vannacht in totaal twee uur heeft geslapen, dan was dat veel. Hij zou willen dat hij beter was uitgerust. Vanmiddag moet hij langs bij Bernardo Flaco om uit te leggen dat de borgstelling met partijgeld wordt ingetrokken, en de fabriekseigenaar gaat ongetwijfeld bezwaar maken. Wellicht zelfs dreigen. Flaco staat te boek als een gewelddadig man en er zijn zelfs mensen die hem de liquidatie toeschrijven van don Cecilio Lopez, de anarchistische vakbondsleider die in oktober vorig jaar voor zijn flat werd doodgeschoten.

Serafín heeft inmiddels besloten dat hij don Garrido de verkiezing zal helpen winnen. De uitkomst heeft voor hemzelf weinig consequenties en hij kan zich voorhouden dat Garrido hoe dan ook wel zijn voorkeur zou hebben. De huidige voorzitter is in feite een verkapte bolsjewiek, een communist, en de UGT is gebaat bij meer pragmatische leiders. Serafín weigert zich zorgen te maken over eventuele verdere chantage; hij heeft zichzelf aangepraat dat de chanteur waarschijnlijk tevreden zal zijn met dit resultaat en geen verder risico zal willen nemen.

Wat ook meespeelt is dat Serafín Maragall in zijn hart vindt dat hij het verdient te worden getergd. Dat dit niet meer is dan het vanzelfsprekende uitvloeisel van een lange serie aan foute keuzes die hij ooit heeft gemaakt. Bijvoorbeeld: niets van dit alles was gebeurd als Serafín die bewuste avond in het theater na afloop van de voorstelling naar huis was teruggekeerd. Hij had een koets kunnen aanhouden, de dichter thuis kunnen afzetten en wat er nog restte van de nacht kunnen doorbrengen naast zijn vrouw Irene. Hij had kunnen rusten om de volgende dag te werken aan een pamflet of een bezoek te brengen aan de beeldenexpositie in het Atheneum. Te veel zondagen gingen, door excessieve drankinname op lange zaterdagnachten, al verloren in ledigheid en zelfbeklag. Hij had gewoon moeten weggaan.

Maar hij bleef.

Na afloop van de voorstelling zocht Serafín de actrice op in de kleedkamers. Dwalend door de catacomben van het theater passeerde hij een aantal andere acteurs van het gezelschap, de meeste nog gekleed in hun kostuums en te dronken om zonder steun van de muren een enigszins verticale positie te behouden. Hij vond de kleedkamer naast de toiletten, net voor de trap die naar een uitgang op straat leidde. De deur stond open en de actrice was alleen. Ze zat voor de spiegel en verwijderde haar mascara met een katoenen zakdoek.

Ze herkende hem. ‘U bent de heer die de orde wist te handhaven tijdens ons toneelstuk,’ zei ze schertsend.

‘Vergeeft u mijn vriend zijn onbeschoftheid,’ verzocht hij. ‘Hij is een goed man, maar soms wat vrijpostig.’

‘En u bent dat niet, vrijpostig?’ vroeg ze. ‘U bent hier praktisch komen kijken hoe ik me uitkleed.’ Ze knipoogde naar hem in de spiegel en toonde hem een warme lach. ‘U mag blij zijn dat ik niet begin te schreeuwen.’

‘Eh, minder,’ stamelde hij. ‘Maar misschien staat u mij toe dat ik u straks iets te drinken aanbied…’

Ze stond op van haar stoel en liep naar hem toe, bracht haar hoofd dicht bij het zijne, alsof ze hem wilde kussen, reikte iets verder — haar wang net niet tegen de zijne strijkend — en fluisterde in zijn oor: ‘Het toneelgezelschap treft elkaar later in het café Américain. U mag mij daar naartoe escorteren, zodra ik klaar ben met mijn toilet.’ Toen draaide ze zich om en ging weer zitten. ‘Verlaat u nu alstublieft deze kleedkamer,’ zei ze, zonder hem verder aan te kijken. ‘En trekt u de deur achter u dicht.’

Serafín weet nog goed hoe hij trilde van opwinding terwijl hij zijn gang maakte naar het theatercafé om daar op haar te wachten.