Serafín

Bernardo Flaco komt ter zake: ‘Zeven peseta’s per dag. Zullen we het meteen op papier zetten?’

‘Zeven en een kwart.’

Flaco zucht. ‘Ja, die kwart heeft iemand anders bedacht.’

‘En hij geldt met terugwerkende kracht,’ voegt Serafín toe.

‘Wat?’

‘Je betaalt het verschil ook uit over de afgelopen twaalf maanden.’

‘Wat? Dat is ongehoord!’

‘En de twee weken dat er is gestaakt betaal je ook door. Allemaal via een rekening van de UGT.’

Flaco gaat staan. Hij is furieus. Zijn rode, bezwete hoofd spat bijna uit elkaar. Hij richt zijn kromme wijsvinger op de vakbondsman. ‘Laten we elkaar goed begrijpen,’ schreeuwt hij. ‘Jij doet wat ik zeg, of anders gebeuren er vreselijke dingen met jou.’

Serafín bedwingt zijn zenuwen en haalt uit zijn vestzak een mes tevoorschijn. ‘Laten wij elkaar goed begrijpen,’ antwoordt hij. ‘Ik ben ten einde raad.’

•

• – •

Serafín nam de zalf en het elixer voor Lorenzo in ontvangst in een café aan de Diagonal.

‘Je moet de zalf drie keer per dag op zijn borst smeren,’ zei Enriqueta, ‘daar waar de hoest vandaan komt. En bij het ontbijt en het middageten geef je hem twee eetlepels van het elixer. Als je je hieraan houdt en hem goed verzorgt, zal hij vast beter worden.’

Doodnerveus om zich heen kijkend stopte hij ze weg in zijn jaszakken. ‘Dat weet je zeker?’

‘Nou, je bent wel erg laat bij me gekomen, dus ik hoop dat het niet té laat is. Maar hij maakt een heel goede kans.’

Intussen leek Enriqueta indruk op hem te willen maken; ze had zich uitdagend gekleed in een strak vest met een ruimvallende V-hals en praatte aan één stuk door, terwijl ze namen liet vallen van bekende mensen die haar hulp hadden gezocht. Serafín vroeg zich af of dit was omdat ze zich afgewezen had gevoeld toen hij bij haar thuis niet inging op haar avances.

‘Ik heb een grote klant,’ vertelde ze. ‘Met een groot probleem.’ Ze keek om zich heen, giechelde en zei: ‘Of misschien moet ik het juist een heel kléin probleem noemen.’

Serafíns hart ging tekeer alsof het zich een weg uit de borstkas trachtte te pompen. ‘Met hetzelfde… materiaal… als waar we Lorenzo mee genezen?’

Enriqueta schudde haar hoofd. ‘Het jongetje is niet geschikt.’

Serafín had nooit verder moeten vragen.

‘Ik zal een van de meisjes gebruiken,’ voegde Enriqueta bijna achteloos toe. ‘De jongste.’