Serafín

Een merkwaardige kentering ontstond in de berichtgeving. De lijst met namen bleek plotseling waardeloos, omdat de halve stad erop zou staan, en de kinderbotten bleken geen kinderbotten — het zouden voor het grootste deel helemaal geen botten zijn. Serafín begreep niet dat de forensisch artsen zich in eerste instantie zo hadden kunnen vergissen. De kranten gaven toe kritiekloos te zijn meegegaan in een blinde volkshysterie en de enige aanklacht tegen Enriqueta die overeind bleef, was die van de ontvoering van Teresita.

Was tijdens de weken na de arrestatie elk kleinste detail, elk vermoeden nog voorpaginanieuws, Enriqueta’s dood leverde slechts een onopvallend berichtje op tussen tal van ander onbelangrijk nieuws; toen het verscheen was ze inmiddels al enige weken begraven. De toedracht van haar dood is nooit helemaal duidelijk geworden. Ze zou zijn vermoord door andere vrouwelijke gevangenen, maar er circuleerden ook geruchten dat ze daarvoor al was vergiftigd. Serafín hoefde het allemaal niet te weten; voor hem was het genoeg zijn leven langzaam maar zeker weer te kunnen oppakken, plannen te kunnen maken zonder voortdurend over zijn schouder te hoeven kijken.

Niemand uitte ooit het vermoeden dat hij betrokken was geweest bij Enriqueta’s misdaden. Haar dagboek werd — voor zover hij wist — nooit gevonden.

De tweede stier is een prachtig exemplaar. Vijf jaar oud, egaal zwart, bijna vijfhonderd kilo zwaar, vechtlustig. Vol energie maakt het een ronde door de arena, enthousiast toegejuicht door het publiek.

‘Gaat u vaak naar stierengevechten?’ vraagt de chanteur aan Serafín.

‘Bijna nooit. En u?’

‘Als klein kind ging ik al. Toen het veel bloediger was. De paarden hadden nog geen enkele bescherming en werden aan de lopende band gedood. Ik heb stieren meegemaakt die wel vijf of zes paarden doodden voordat de picadores hun lans goed wisten te planten.’

Zwijgend volgen de mannen de eerste twee fases van het gevecht: die van de picador en die van de banderillero’s. Dan begint de laatste fase, de faena. De matador, rode cape en zwaard in de hand, wendt zich tot de president van het gevecht en vraagt officieel toestemming de stier te doden. De president knikt hem toe.

De chanteur is ontevreden over het spektakel tot dusver. ‘Dit is een matig gevecht,’ zegt hij. ‘Om rustiger te kunnen praten had ik speciaal een van de mindere programmeringen uitgezocht voor onze ontmoeting, maar misschien was dat toch niet zo’n goede keuze.’

‘Heeft u het dagboek?’ vraagt Serafín.

‘Ja.’

‘En wat wilt u deze keer van mij?’

‘De bonus van de arbeiders,’ antwoordt de man koud, onverschillig. ‘De UGT moet het geld terugstorten.’

Hier was Serafín al bang voor. Het was niet te verwachten dat Flaco zijn verlies met waardigheid zou dragen. Hij overweegt de mogelijkheden. Waarschijnlijk zou hij een manier kunnen vinden om het geld zelf bij elkaar te krijgen. Of hij zou het bijvoorbeeld ‘per ongeluk’ kunnen laten terugstorten en de schuld in iemand anders’ schoenen schuiven.

Maar dit wil Serafín niet meer. Het moet ergens stoppen. ‘Ik kan niet terugdraaien wat ik tien jaar geleden heb gedaan,’ zegt hij. ‘Hooguit proberen er geen fouten bíj te maken.’ Hij verzamelt al zijn kracht om zijn besluit uit te spreken: ‘Het eindigt hier. De arbeiders vertrouwen op mij. Hun belang gaat voor het mijne.’

De man vertrekt geen spier. ‘Ik begrijp het,’ zegt hij.

‘En nu?’

‘Nu?’ De man wijst naar de arena: ‘Nu kijken we hoe dit gevecht afloopt.’

De stier is op, hij heeft verloren wat hij werd geacht te verliezen en het is aan de matador om hem de doodsteek te geven. Een goede stierenvechter steekt eenmaal, snel en genadeloos, tussen de schouderbladen recht in het hart van het dier, zodat het snel sterft.

De matador staat recht voor de stier, de buik ingehouden, de kin omhoog, het zwaard in de aanslag. Hij stampt met zijn voet op de grond en de stier rent op hem af. Hij steekt en mist; het zwaard ketst af op het schouderblad en valt op de grond. Het publiek fluit hem uit. Zijn banderillero’s leiden met hun capes de stier af zodat hij het wapen weer kan oppakken voor zijn tweede poging.

Hij probeert het opnieuw en steekt nu wel raak, maar veel te oppervlakkig. Het dier schudt heftig zijn kop, maar blijft gewoon staan; de matador heeft het niet dodelijk getroffen. Het is vooral uit vermoeidheid dat de stier uiteindelijk door zijn poten zakt. Er hebben inmiddels al twee waarschuwingen geklonken: de stierenvechters hebben nog maar twee minuten de tijd om er een eind aan te maken. Een banderillero tracht het lijden te beëindigen met een dolkstoot in de nek, maar het dier verzet zich en de man weet niet de juiste plek te raken. Ook een tweede, derde en zelfs vierde stoot zijn niet verlossend. De stierenvechters gaan over hun tijd heen en de stier wordt de arena uit gesleept, onder applaus van het publiek. Het zal buiten het zicht worden gedood. De stierenvechters daarentegen kunnen zo meteen rekenen op een hels fluitconcert.

‘Het spijt me dat ik u hiernaartoe heb laten komen,’ zegt de chanteur. ‘Dit is een wanstaltige vertoning.’ Hij staat op en loopt weg. Het valt Serafín op dat hij sleept met zijn rechterbeen.